Scott McClellan

Het grote politieke nieuws van het moment gaat hier niet over de verkiezingen, maar over het boek What Happened van Scott McClellan. McClellan was tot een paar jaar geleden de woordvoerder van president Bush, en werd beschouwd als een van zijn trouwste medewerkers. Met zijn nieuwe boek breekt McClellan nu echter volledig met Bush en zijn trawanten, en geeft hij inzicht in de werking van het Witte Huis onder Bush.

In een resem tv-interviews vertelde McClellan bijvoorbeeld over de koppigheid van Bush, over de manier waarop de regering de media manipuleerde en over de leugens van Karl Rove, de rechterhand van Bush. Veel daarvan was al bekend, maar dit is de eerste keer dat een (voormalige) naaste medewerker van Bush er zo openlijk over praat.

De huidige medewerkers van Bush doen er dan ook alles aan om McClellan nu in discrediet te brengen. "Dit is niet de Scott die we kennen", zeggen ze, of "Hij is moeten opstappen en ruikt nu geld in de boekenverkoop". Waarschijnlijk is dat wel waar, maar iedereen herinnert zich nog dat Bush bij het ontslag van McClellan zei dat ze samen hun pensioen zouden doorbrengen in Texas. Dat zit er nu wellicht niet meer in.

De Democraten lijken McClellan niet onmiddellijk te omhelzen. Ze zijn niet vergeten welke rol McClellan speelde om de oorlog in Irak aan het publiek te verkopen, of hoe hij zelf afrekende met de eerste medewerkers van Bush die boos opstapten, zoals terrorisme-expert Richard Clarke. Het is dus niet duidelijk of de plotse metamorfose van McClellan echt een veranderd karakter is, of dat hij begint door te hebben dat Bush de geschiedenis zal ingaan als een van de slechtste presidenten ooit.

Gas Tax Holiday

Officieel heet het nog geen recessie, maar het gaat bijzonder slecht met de Amerikaanse economie. Voor ons is het natuurlijk een meevaller dat de dollar zo zwak staat, maar veel mensen hier hebben het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Er is dan ook veel druk op de politici, en met name op de presidentskandidaten, om iets te doen voor de middenklasse.

Maar wat is "iets"? Enkele maanden geleden werd er al beslist om een stimulus check van $600 te sturen naar alle gezinnen met een jaarinkomen van minder dan $75,000. De meeste economen vonden dit een vreselijk idee: voor de mensen die het nodig hebben, is $600 een druppel op een hete plaat, maar het totaalbedrag kostte wel veel in de zwaar geteisterde begroting.

John McCain lanceerde een paar weken geleden een nieuw ideetje: laat ons de accijnzen op benzine afschaffen voor de zomer, een gas tax holiday. Hillary Clinton sprong meteen op het idee, maar Barack Obama verzette zich ertegen. De gas tax bedraagt immers maar 18.4 cent per gallon, of ongeveer 5 cent per liter. Een gemiddeld gezin zou op die manier maar $30 besparen over de hele zomer. Bovendien zouden de oliebedrijven waarschijnlijk de benzineprijzen verhogen, zodat de besparing nog kleiner zou worden, en dan zwijgen we nog over de effecten van extra benzineverbruik op de klimaatverandering.

Alle experts spraken zich uit tegen de gas tax holiday, en wij zijn het daar volledig mee eens. We waren zelfs verbaasd dat zo'n voorstel ooit op tafel is gelegd. De benzineprijzen zijn inderdaad enorm gestegen, maar in vergelijking met Europa is de benzine hier nog altijd supergoedkoop (met excuses voor de woordspeling): rond de $3.50 voor een gallon, of ongeveer 60 eurocent per liter. Rijden moet dus niet te veel kosten, zolang je geen enorme SUV hebt natuurlijk.

Pennsylvania Primary

Vandaag houdt de staat Pennsylvania haar voorverkiezing. Het wordt hier al soms de "potentially pivotal Pennsylvania primary" genoemd, omdat vandaag misschien definitief de Democratische kandidaat bepaald kan worden. Pennsylvania is met 12 miljoen inwoners immers een van de grootste staten van Amerika, en de voorlaatste grote staat waar nog voorverkiezingen worden gehouden.

Barack Obama zou het goed moeten doen in de grootstad Philadelphia, waar veel zwarten wonen. Toen wij in Philadelphia waren, merkten we inderdaad grote steun voor Obama: we telden meer dan 25 affiches voor Obama, tegen een stuk of tien voor Hillary. We werden ook minstens vijf keer aangesproken door supporters van Obama die vroegen of we al geregistreerd waren om te stemmen.

Toch wordt Hillary Clinton algemeen als favoriet beschouwd, omdat de Democraten in Pennsylvania vooral bestaan uit blanke arbeiders, haar sterkste supporters. De staat bevat namelijk veel zware industrie, waar er sinds de jaren 1970 alsmaar minder jobs zijn -- een beetje zoals in Wallonië. Hillary scoort meestal beter bij arbeiders, omdat ze het imago heeft van een harde werker, die bezig is met de economische problemen van werknemers. Wij schatten dan ook dat Hillary vandaag zal winnen met ongeveer 10% verschil.

John McCain Moppert voor Amerika

Lang geleden dat we nog iets hebben geschreven over de campagne van John McCain, de Republikeinse presidentskandidaat. Dat kwam doordat de Democratische voorverkiezingen de meeste media-aandacht opslorpen, met de voortdurende aanvallen en tegenaanvallen tussen Hillary Clinton en Barack Obama. Misschien kwam het ook doordat McCain zelf een dutje aan het doen was.

McCain is namelijk oud. Als 72-jarige zou hij de oudste president ooit worden; na twee termijnen zou hij 80 zijn. Op zich is dat niet onoverkomelijk; veel oudere mensen zijn nog jong van geest. McCain is dat jammer genoeg niet: als hij geen politicus was, zat hij waarschijnlijk de hele dag vanuit een luie zetel zijn gazon in de gaten te houden. Als kinderen er hun bal kwamen halen, zou hij roepen, "Get orf my lawn!", gevolgd door onverstaanbaar gemompel. Maar we wijken af.

Je zou denken dat McCain zijn best zou doen om op een of andere manier te appelleren aan minder oude kiezers. Maar hij lijkt het tegendeel te doen: zijn hele campagne benadrukt nationale trots, militaire dienst en vooral veel oorlog. Hij zei onlangs dat de VS wat hem betreft nog honderd jaar in Irak mogen blijven, en hij stuurt ook aan op een oorlog met Iran. Het valt daarbij altijd op dat die oorlogen worden verantwoord door een soort eergevoel, zoals hier:

"In Iraq our national security interests and our national values converge. Iraq is truly the test of a generation, for America and for our role in the world. Faced with similar challenges, previous generations of Americans have passed such tests with honor. It is now our turn to demonstrate that our power, ennobled by our principles, is the greatest force for good on earth today. Iraq's transformation into a secure democracy and a force for freedom in the greater Middle East is the calling of our age. We can succeed."

Het lijkt ons een slecht idee om oorlogen te beginnen of verder te zetten uit een misplaatst nationaal eergevoel, of om even dapper te zijn als vorige generaties. Maar wij zijn dan ook geen Republikeinen.

Tussen de sluipschutters

Elke verkiezingscampagne heeft zo zijn bepalende momenten. Het tv-debat tussen Kennedy en Nixon, "Wie gelooft die mensen nog?", enzovoort. Ook in de huidige presidentsverkiezingen is er al heel wat gebeurd. Vorige week een derde moment, toen Hillary Clinton een persconferentie gaf over haar ervaring in Bosnië:



Hillary overdreef dus hoe gevaarlijk haar trip naar Tuzla eigenlijk was. Het is nog niet helemaal duidelijk hoe schadelijk deze leugen precies is voor Hillary, maar er is toch al wat negatieve berichtgeving over gekomen.

Het grote probleem is dat de Clintons al een tijdje een reputatie hebben om nogal losjes om te gaan met de waarheid -- denk maar aan de beroemde uitspraak "I did not have sexual relations with that woman". Deze nieuwe uitschuiver herinnert het publiek en de media nog maar eens aan alle schandalen uit de jaren '90.

Bovendien heeft Hillary het minischandaal vrij slecht aangepakt: eerst gaf ze het verhaal in de video. Toen er tegenstrijdige berichten kwamen van andere deelnemers aan de reis, bevestigde ze nogmaals haar versie. Pas nadat er videobeelden opdoken, en ook militaire bronnen het gevaar ontkenden, nam Hillary haar verhaal terug. Ze had dan ook nog eens een zeer zwak excuus: ze zou te weinig slaap gehad hebben en daardoor was haar herinnering vertroebeld.

Voorlopig lijkt de storm wat geweken, en wellicht zal deze zaak niet fataal zijn voor Hillary's campagne. Maar de schade aan haar geloofwaardigheid zou zich nog kunnen wreken de komende weken en maanden.

Niet "God Bless America"...

Als vervolg op de post van gisteren, bespreken we vandaag opnieuw een belangrijk moment in de verkiezingscampagne. De video hieronder bevat fragmenten uit de preken van Jeremiah Wright, tot voor kort de dominee van de kerk van Barack Obama:



De ontdekking van deze video -- waarschijnlijk gelekt door de omgeving van Hillary Clinton -- was zonder twijfel het grootste politieke nieuws van het jaar. De video werd ondertussen al zo vaak op de verschillende nieuwszenders afgespeeld dat we de tekst al bijna van buiten kennen.

Wat is er precies zo controversieel? Minstens twee aspecten van de zaak worden in de VS anders bekeken dan in Europa: de invloed van godsdienst op politici, en het belang van patriottisme. Het eerste is de reden waarom de video een politiek schandaal is. Waar de meeste Belgen niet meteen zwaar zouden tillen aan de uitspraken van de dominee van een politicus -- toegegeven, misschien zou het anders liggen voor een imam -- geloven vele Amerikanen dat Wright dicht genoeg bij Obama staat om te vrezen dat ze dezelfde meningen delen.

Patriottisme legt de omvang van de controverse uit: het fragmentje dat het vaakst wordt herhaald is de uitspraak: "No, no, no. Not God Bless America: God DAMN America". Voor Belgen kan het misschien verrassend klinken, maar iemand anti-Amerikaans noemen, is hier zowat de ergst mogelijke politieke beschuldiging. De woorden van Wright passen wel in een context, maar dat telt niet: het is nooit aanvaardbaar om iets negatiefs te zeggen over Amerika.

Een bijkomend element dat de zaak een politiek mijnenveld maakt, is hoe gevoelig ras nog steeds ligt in de VS. Vele zwarten voelen zich bijvoorbeeld het slachtoffer van discriminatie in het verleden en het heden, terwijl vele blanken zich benadeeld voelen door positieve discriminatie.

De zaak-Wright nam zulke grote proporties aan dat Barack Obama zich gedwongen zag om een grote speech te geven over de rol van ras in Amerika en hoe hij de relaties tussen de verschillende gemeenschappen hoopt te verbeteren. Volgens de meeste commentatoren was de speech een schot in de roos, waarin hij het moeilijke onderwerp met veel nuance benaderde. Anderzijds blijft een deel van de media erbij dat Obama niet genoeg afstand nam van zijn dominee. Obama's politieke tegenstanders zijn ook verdeeld: de Republikeinen John McCain en Mike Huckabee hebben al gezegd dat de controverse wat hun betreft over is, Hillary Clinton vindt dat Obama een verkeerde keuze van dominee maakte.

Het Is Drie Uur 's Nachts...

Sinds de primaries in Texas en Ohio op 4 maart, staat de verkiezingscampagne op een lager pitje. De volgende voorverkiezing is pas op 22 april in Pennsylvania, en de laatste staten stemmen dan in mei en begin juni. Nu het wat rustiger is, dachten we dus om een klein overzicht te maken van enkele belangrijke momenten in de campagne tot nu toe. Het eerste is een spotje van Hillary Clinton in Ohio en Texas:



Officieel heet het spotje "Children", maar het staat algemeen bekend als "the 3 AM ad". Het doel ervan is om de kiezers eraan te herinneren dat Barack Obama misschien wel mooie praatjes kan maken, maar dat de belangrijkste taak van een president is om een goede commander-in-chief te zijn, om dus klaar te staan als de veiligheid van het land in gevaar is.

Hillary Clinton maakte dit argument al eerder: ze argumenteert al sinds vorig jaar dat zij als enige Democraat voldoende ervaring heeft om president te worden, en dat Obama nog enkele jaren moet wachten en meer moet leren over buitenlands beleid. Dit spotje was wel de eerste keer dat ze haar ervaring zo expliciet koppelde aan nationale veiligheid.

Het spotje lokte heel wat kritiek uit, vooral van Obama-supporters maar ook van neutrale toeschouwers -- als je tegenwoordig nog iemand neutraal kan noemen. In de eerste plaats werd Clinton aangevallen omdat het spotje sterk inspeelt op angstgevoelens, fearmongering noemen ze dat hier. Dat zijn dezelfde tactieken die Bush al acht jaar gebruikt, en Democraten zouden daarboven moeten staan.

Een andere kritiek is dat Clinton zegt dat Obama niet klaar is om president te worden, maar John McCain wel (niet in dit spotje, maar in interviews rond dezelfde tijd). Het is begrijpelijk dat ze dit argument gebruikt om verkozen te worden, maar de meeste Democraten appreciëren het niet dat ze een Republikeinse kandidaat beter zou vinden dan een partijgenoot. Als Obama de nominatie zou winnen, kan McCain eenvoudig zeggen: "Zelfs Hillary Clinton vindt dat Obama niet klaar is om president te worden".

Tot slot is het niet helemaal duidelijk wat Hillary Clinton zelf precies heeft gedaan om te bewijzen dat zij echt beter geplaatst is om de telefoon op te nemen om drie uur 's nachts. Ze haalt vaak haar ervaring aan tijdens de jaren dat haar man Bill president was, maar dat staat ook ter discussie -- daarover later meer.

Het spotje was dus enorm controversieel, maar het was waarschijnlijk ook effectief: Clinton moést de primaries in Ohio en Texas winnen om haar campagne te redden, en dat lukte. Was het dankzij het spotje? Misschien, of misschien ook niet. In elk geval heeft dit succes Clinton aangespoord om meer negatieve aanvallen op Obama te lanceren.

Barack Obama

Het "Hope" icoontje in onze linkerkolom is een bescheiden steunbetuiging aan de campagne van Barack Obama om president van de VS te worden. Als we mogen afgaan op de reacties die we daarop krijgen, wordt de keuze voor Obama in België nogal raar gevonden. We horen dat veel mensen Hillary Clinton verkiezen, en Obama maar onervaren en inhoudelijk zwak vinden. Dat is helemaal niet waar, dus we vonden het tijd om duidelijk te maken waarom wij, als we mochten stemmen, voor Obama zouden kiezen.

In de eerste plaats heeft Obama een goed oog voor buitenlands beleid. Toen president Bush in 2002-2003 de VS naar de oorlog in Irak leidde, stapte zo goed als iedereen daarin mee. De meeste senatoren, waaronder ook Hillary Clinton en John McCain, stemden voor de oorlog, en de anti-oorlogsbeweging was marginaal in de VS. Obama was in 2002 een lokale politicus met nationale ambities, dus het zou ideaal geweest zijn voor zijn carrière om de oorlog te steunen. Hij zag echter al onmiddellijk in waarom een oorlog in Irak een dom idee zou zijn, en sprak er zich sterk tegen uit, om alle juiste redenen -- hier het bewijs.

Een ander actueel thema over buitenlands beleid draait rond onderhandelingen met vijandige landen. President Bush weigert om te praten met president Ahmadinejad van Iran, Castro van Cuba of Chavez van Venezuela. Barack Obama maakte duidelijk dat hij als president zou praten met iedereen, ook met die minder frisse leiders. Het politieke establishment, met inbegrip van John McCain en Hillary Clinton, viel hem daarvoor direct aan: de vijanden zouden zich eerst vriendelijker moeten opstellen vooraleer een president ermee zou mogen praten. Maar Obama antwoordde met een citaat van John F. Kennedy: "Let us never negotiate out of fear. But let us never fear to negotiate". Onder president Obama zullen de VS opnieuw proberen om internationale allianties te sluiten, eerder dan zoveel mogelijk vijanden te maken.

Er wordt vaak gezegd dat Obama niet genoeg ervaring heeft om president te worden. Dat klinkt redelijk, maar is in de geschiedenis nogal verkeerd uitgedraaid. George W. Bush had in zijn cirkel van naaste adviseurs vele honderden jaren ervaring bij elkaar: Dick Cheney, Donald Rumsfeld, Colin Powell, enzovoort. Hun ervaring hielp hun alleen maar om met meer zelfvertrouwen enorme stommiteiten te begaan.

Omgekeerd deden de kiezers in 1860 een enorme gok door de minst ervaren president ooit te verkiezen, een lokale advocaat die amper twee jaar in het parlement had gezeten. Dat was Abraham Lincoln, wellicht de grootste Amerikaan uit de geschiedenis.

De tweede grote reden voor ons enthousiasme voor Obama is zijn charisma. Als je nog nooit een van zijn speeches hebt gezien, moet je zeker op YouTube zijn overwinningsspeech in South Carolina bekijken, of een van zijn andere schitterende toespraken. Op dit moment liggen de standpunten van Democraten en Republikeinen mijlenver uit elkaar over elk onderwerp, en dat vreet aan het nationale bewustzijn. Daarom is het enorm bemoedigend dat Obama links en rechts dichter bij elkaar wilt brengen, en verzoenend spreekt naar de Republikeinen. Op verschillende Obama-bijeenkomsten scandeerden zijn supporters ook "U-S-A!", wat hier normaal gezien wordt geassocieerd met rechtse boerenkinkels. Barack Obama is wellicht de eerste figuur sinds Ronald Reagan die alle Amerikanen weer trots kan doen voelen over hun land.

Obama voert trouwens ook een campagne om trots op te zijn. In tegenstelling tot de Amerikaanse gewoonte, blijft Obama bijna altijd positief. Hij maakt duidelijk dat hij het niet eens is met Hillary Clinton of John McCain, maar toont altijd respect voor hun persoon. Dat is vooral een scherp contrast met Clinton, die voortdurend oneerlijke negatieve aanvallen lanceert en soms zelfs op racisme inspeelt. Zo maakte ze onlangs een spotje waarin het gezicht van Obama breder en donkerder was gemaakt, zodat hij "zwarter" zou lijken en de blanke kiezers bang zou maken.

Dat brengt ons bij de laatste reden voor onze steun voor Obama: zijn identiteit. Nu we toch al een tijdje in de VS wonen, beginnen we door te hebben hoe gevoelig ras hier nog steeds ligt. Gelukkig is er allang geen wettelijk racisme meer, maar in de praktijk is er nog steeds een sterke scheiding tussen blanken en zwarten: ze wonen in verschillende buurten, gaan op andere plaatsen uit, en trekken nauwelijks met elkaar op. Een zwarte president kan dat hopelijk verbeteren.

Weinig mensen weten ook dat Obama een bijzondere achtergrond heeft: zijn vader was een moslim uit Kenia en zijn moeder een blanke uit Kansas. Tijdens zijn jeugd woonde Obama ook enkele jaren in Indonesië, en hij bezocht al enkele keren zijn familie die nog in Kenia woont (zijn vader is ondertussen gestorven). Dit staat in scherp contrast met de meeste andere Amerikaanse politici, die de rest van de wereld alleen kennen van televisie, en dan nog alleen als er oorlog is.

Het is een bijzonder lange post geworden, maar hopelijk hebben we hiermee duidelijk gemaakt waarom Barack Obama een zeer goede keuze zou zijn als president, en waarom hij zo goed scoort in de primaries.

Eliot Spitzer

Het schandaal van de week draait deze week rond Eliot Spitzer, de Democratische gouverneur van New York. Gisteren raakte bekend dat Spitzer gebruik maakte van de diensten van een exclusief prostitutienetwerk, met prijzen tot $5,500 per uur.

Zoals het hoort voor een goed schandaal, is het verhaal van Spitzer bijzonder ironisch. Spitzer werd immers tot gouverneur verkozen in 2006, nadat hij bekend werd als een agressieve procureur-generaal. Hij onderzocht onder andere enkele grote prostitutieschandalen. Vandaag doken oude tv-beelden op waarin Spitzer zelf uitlegde hoe hij prostitutienetwerken oprolde, en welke sporen de cliënten achterlieten.

De vraag rijst nu of Spitzer ontslag zal nemen of zelfs afgezet zal worden. Op een persconferentie gaf hij daar in elk geval nog geen aanwijzingen voor. (UPDATE: Spitzer maakte vandaag, 12 maart, bekend dat hij ontslag neemt). Zijn opvolger zou luitenant-gouverneur David Paterson worden. Paterson zou de eerste zwarte gouverneur van New York worden, en de eerste blinde gouverneur in de VS -- maar blijkbaar zou hij er niet zo'n zin in hebben. Spitzers eventuele ontslag zou ook gevolgen kunnen hebben voor de presidentsverkiezingen: Spitzer steunt Hillary Clinton en is ook niet langer een superdelegate zolang hij gouverneur blijft. De naam van Spitzer was trouwens binnen een uur nadat het schandaal losbarstte van Hillary's website verwijderd.

Een laatste pijnlijk detail: op de persconferentie waar Spitzer de feiten toegaf, werd hij geflankeerd door zijn vrouw. Politici nemen hun vrouw nooit mee naar persconferenties, behalve dus als ze in een seksschandaal zijn verzeild. Bijna overal waar er werd gepraat over het schandaal -- en het was echt overal, in de media, op straat en in de les -- had iedereen medelijden met die arme mevrouw Spitzer: bedrogen met prostituees en toch naast je man moeten staan op het podium.

Vaarwel Mike, Welkom Barack

Tot vandaag hadden we links op onze blog dit staan:

om onze steun voor Mike Huckabee in de presidentsverkiezingen duidelijk te maken. Mike is een evangelische priester annex Republikeinse ex-gouverneur van Arkansas, met conservatieve standpunten over de oorlog, abortus, creationisme, homohuwelijk en meer van die dingen. We waren het misschien niet altijd met hem eens (nooit, eigenlijk) maar hij leek ons wel een toffe kerel.

Jammer genoeg behaalde John McCain gisteren goede resultaten in de primaries, en is hij nu zeker van de Republikeinse nominatie. Mike moest dus wel opgeven, want zelfs een mirakel kan hem nu de nominatie niet meer bezorgen.

Omdat we John McCain niet kunnen luchten, hebben we beslist om van kant te veranderen en ons nu te engageren voor een Democraat. We kozen voor Barack Obama, vooral omdat we hem live aan het werk hebben gezien.

Verkiezingen Nieuwsflash

- Volgende dinsdag komt de volgende belangrijke test voor de Democraten. Vier staten, waaronder Texas en Ohio, houden hun voorverkiezing. Er wordt algemeen aangenomen dat Hillary Clinton zowel Texas als Ohio moet winnen om nog een kans te maken op de nominatie. De peilingen geven haar voorlopig een voorsprong in Ohio, Texas zou spannend worden.

- Vandaag werd het (voorlopig) laatste debat gehouden tussen Hillary Clinton en Barack Obama. Hillary ging vrij sterk in de aanval, maar Obama pareerde sterk. Wij vonden Obama beter, maar we zijn dan ook bevooroordeeld.

- Jason Rae heeft ondertussen een beslissing genomen: hij zal Obama steunen op de Democratische Conventie. Het eventuele bezoek van Scarlett Johansson zal daarin niet meegespeeld hebben; Jason is homo.

Superdelegates

Jason Rae, op de foto links, is in België misschien nog niet bekend, maar deze 21-jarige student heeft een grote invloed op de keuze voor de volgende president van de VS. Hij is namelijk superdelegate in de Democratische partij.

Omdat zowel Barack Obama als Hillary Clinton heel populair blijken te zijn bij de Democratische kiezers, ziet het er niet naar uit dat een van hen het binnenkort zal opgeven. De precieze regels voor de nominatie van de presidentskandidaat worden dus steeds belangrijker.

De nominatie wordt beslist op de Democratische conventie, eind augustus. Wie daar een meerderheid van de 4,048 delegates achter zich krijgt, mag het in november opnemen tegen John McCain (of zijn vervanger). Je hoort hier dan ook vaak spreken over het magic number van 2,025 (4,048/2 + 1). De meeste delegates worden verkozen in de primaries en caucuses die we elke week volgen op CNN, maar er zijn ook 795 superdelegates die niet werden verkozen -- parlementsleden, gouverneurs en andere partijleiders zoals Jason, die in 2004 als 17-jarige werd verkozen in het bestuur van de Democraten in de staat Wisconsin. Normaal maakt de steun van de superdelegates niet uit, omdat er toch één kandidaat een duidelijke meerderheid van de stemmen heeft gehaald. Maar dit jaar zou het weleens nipt genoeg kunnen zijn, zodat de superdelegates het verschil zouden kunnen maken.

De campagnes van Obama en Clinton hengelen dus volop naar de steun van de superdelegates. Op die manier heeft Jason een tijdje geleden ontbeten met Chelsea Clinton (dochter van Bill en Hillary), ontmoette hij Michelle Obama (vrouw van Barack) en werd hij opgebeld door Madeleine Albright, John Kerry en zelfs Bill Clinton. Ondanks alle druk heeft Jason nog geen steun uitgesproken voor een van de kandidaten. Wellicht wacht hij op een uitnodiging voor een dineetje met Scarlett Johansson, die campagne voert voor Obama.

Het Beste Politieke Team in de Straat

De verkiezingen vallen stilaan in hun definitieve plooi. Vandaag houden Virginia, Maryland en Washington, D.C. hun primaries. Omdat deze twee staten en de hoofdstad allemaal aan de rivier de Potomac liggen, wordt vandaag ook wel de Potomac Primary genoemd. Of de Chesapeake Primary, naar de gelijknamige baai in de buurt. Of de Beltway Primary, naar de ring rond Washington. En tot slot hebben we ook al horen spreken over de Crabcake Primary, naar de lokale specialiteit.

Om onze informatiebronnen wat te diversifiëren, zappen we tussen de drie grote nieuwszenders: CNN, Fox News en MSNBC. Gelukkig worden we overal goed geïnformeerd: de analisten van MSNBC zijn volgens de reclame het Best Political Team in the Business. CNN moet daar niet voor onderdoen, met het Best Political Team on Television. Maar Fox heeft het Best Political Team Ever en wint dus deze categorie. We wachten nu dus alleen nog op een zender met het Beste Politieke Team in de Straat*.

Oh ja, de uitslagen. Obama won in Virginia en D.C.; in Maryland zijn de stembussen nog niet dicht maar Obama zal waarschijnlijk ook winnen.

* Een oud mopje heeft het over vier bakkers in dezelfde straat. De eerste maakt reclame als de beste bakker van de stad, waarop de tweede zichzelf de beste bakker van het land noemt, en de derde de beste bakker van de wereld. De vierde kan ze allemaal overtreffen door zich aan te prijzen als de beste bakker in de straat.

Stem Hier

Vandaag is het Super Tuesday: 24 staten houden hun voorverkiezing. Ook New York is daarbij, dus wij kijken met nog meer spanning dan gewoonlijk uit naar de resultaten.

UPDATE: Bij de Democraten won Clinton haar thuisstaat New York, zoals verwacht. McCain won bij de Republikeinen, ook zoals verwacht.

Het ziet er nu meer en meer naar uit dat McCain de kandidaat van de Republikeinen wordt. Je las het hier eerst (onderaan de post)! Voor de Democraten blijft het bijzonder spannend; wij geven een licht voordeel voor Obama.

Florida Primary

De Republikeinen houden vanavond hun voorverkiezing in Florida. De peilingen geven aan dat het spannend wordt tussen Mitt Romney en John McCain. Volgens ons wordt het Romney, dankzij zijn goede relaties met de zwarte gemeenschap. Hier zie je beelden van zijn bezoek aan een openbare school:

("Who let the dogs out, who who"; daarna "What's happening? I see you've got some bling bling here, too")

Het grappige is dat zowel het liedje in kwestie als de uitdrukking bling bling (juwelen, kettingen en andere blinkende dingen) hier worden beschouwd als voorbeelden van blanken die op een klungelige manier elementen uit de zwarte cultuur overnemen.

Endorsements

Barack Obama heeft een gigantische overwinning behaald in de voorverkiezing in South Carolina. Zijn overwinningsspeech is een van de mooiste die we ooit hebben gezien:



Vanavond kwam er nog meer goed nieuws binnen voor Obama in de vorm van een endorsement. Endorsements zijn een eigenaardig Amerikaans fenomeen, waarbij iemand laat weten een bepaalde kandidaat te steunen (of een kandidaat per partij). En het zijn niet alleen politici die endorsements geven, ook de meeste kranten en sommige andere publieke figuren laten weten welke kandidaat hun voorkeur wegdraagt.

De waarde, of de gepercipieerde waarde, van een endorsement hangt natuurlijk af van de endorser. Hoe bekender, hoe beter, maar het maakt ook uit of het iemand is waar veel mensen vertrouwen in hebben. In die zin was het endorsement door Chuck Norris van Mike Huckabee eerder grappig dan voordelig. Oprah Winfreys endorsement voor Barack Obama heeft daarentegen veel kiezers overtuigd.

Tot nu toe was Hillary Clinton bij de Democraten de favoriete kandidate van het partij-establishment, en kreeg ze dan ook de meeste endorsements binnen. Maar in de New York Times van morgen geeft Caroline Kennedy een endorsement aan Barack Obama. Caroline Kennedy is de dochter van John F. Kennedy, misschien wel de president die het meest wordt vereerd door de Democratische kiezers. Bovendien zijn de Kennedy's nog steeds een van de meest invloedrijke politieke families in de VS, met verschillende familieleden in hoge posities.

Kennedy vergelijkt in haar opiniestuk A President Like My Father Obama met haar vader, en zegt dat hij de Amerikanen op dezelfde manier kan inspireren en samenbrengen. Ook wij voelen aan dat Obama het imago van de VS in de wereld kan herstellen en er weer het gidsland van de westerse wereld kan van maken. Ja, zijn speeches zijn zó goed.

Caroline Kennedy is dus een grote vis voor Obama, en kan hem wellicht helpen op 5 februari of Super Tuesday, de dag waarop 21 22 staten een voorverkiezing houden. Er zijn maar weinig endorsements die meer betekenen, waarvan de belangrijkste Al Gore is. De voormalige vice-president houdt zich ver van de campagne, al lijkt ook hij naar Obama te neigen.

UPDATE: Morgen maakt ook Edward "Ted" Kennedy, de jongste broer van John en een van de meest invloedrijke Democratische senatoren, zijn endorsement voor Obama bekend. Dit kan heel belangrijk worden, omdat het Obama een stempel van goedkeuring van het Democratische establishment geeft.

Martin Luther King Jr. Day

Maandag is het Martin Luther King Jr. Day, een officiële feestdag hier in de VS. Op de derde maandag van januari (rond de verjaardag van King op 15 januari) wordt sinds 1986 de geboorte en het leven van Dr. King gevierd. In de kranten en op tv is er geen ontkomen aan de feestdag, zodat iedereen nog eens wordt herinnerd aan zijn ongelofelijke strijd.

Hoewel er al meteen na zijn moord een campagne begon om King een feestdag te geven, duurde het nog 15 jaar alvorens deze er ook effectief kwam. Er waren immers vele senatoren (voornamelijk uit het Zuiden) gekant tegen deze feestdag en ook President Reagan was er niet voor te vinden. Amerika had voordien immers nog maar 3 feestdagen opgedragen aan individuen -- Kerstmis, President's day voor de verjaardag van Washington, en verder nog Columbus Day. De tegenstanders vonden dat andere Amerikanen meer recht hadden op een feestdag, zoals bijvoorbeeld Lincoln of JFK. Gelukkig hebben de voorstanders het gehaald, onder andere dankzij een petitie ondertekend door meer dan 6 miljoen Amerikanen.

Wij vinden het een goed idee om deze dag aan te grijpen om nog even stil te staan bij de belangrijke rol die Martin Luther King heeft gespeeld in wegwerken van de segregatie en raciale discriminatie in Amerika. En hoe kan dit beter dan door zijn wereldberoemde "I Have A Dream" speech nog eens te beluisteren. Op ons maakt deze speech sinds onze reis naar Washington nog meer indruk dan voorheen. Wij stonden immers op de trappen van het Lincoln Memorial op de precieze plaats waar King zijn speech bracht. Een gedenkplaat markeert daar deze historische gebeurtenis (foto).



MLK Day is ook een belangrijke politieke dag voor de Democratische Partij (waar zwarten overweldigend op stemmen). Zowel Hillary Clinton als Barack Obama gaven een speech in een traditioneel zwarte kerk. De speech van Obama, in de kerk van Martin Luther King Jr. in Atlanta, was naar gewoonte subliem; je kan ze hier lezen.

Nevada en South Carolina

Een nieuwe week, een nieuwe voorverkiezing! Vandaag gingen de Republikeinen stemmen in South Carolina, en de beide partijen in Nevada. De Belgische kranten zullen ondertussen al wel bericht hebben dat John McCain, Mitt Romney en Hillary Clinton gewonnen hebben, maar dat is niet helemaal juist. Zoals we eerder schreven, is de verkiezingsuitslag ondergeschikt aan de uitleg die erover wordt gegeven, en hangt alles af van de verwachtingen op voorhand en het momentum dat wordt gecreëerd.

Met die criteria voor ogen, klopt in elk geval wel de overwinning van Clinton. Omdat Nevada een caucus houdt in plaats van een primary, wordt het aantal kiezers per kandidaat niet bekendgemaakt. Er zijn alleen moeilijke berekeningen die uiteindelijk leiden tot een aantal delegates, vertegenwoordigers op de Democratische Conventie die uiteindelijk de genomineerde bepaalt. Obama won 13 van die vertegenwoordigers, Clinton 12. Obama won, denk je dan, maar de media hebben de hele dag gefocust op een ander, betekenisloos, cijfer dat Clinton de overwinning geeft. Clinton won de perceptie-oorlog en dus de voorverkiezing.

Bij de Republikeinen haalde Romney 51% in Nevada, voor Ron Paul en McCain die elk 14% haalden. McCain won South Carolina met 33%, voor Huckabee met 30%. Een ruime overwinning voor Romney en een nipte voor McCain? Niet helemaal: de overwinning van Romney was immers zoals verwacht en dus irrelevant. In South Carolina gaven de peilingen daarentegen een spannende verkiezing aan, waardoor de overwinning van McCain meer waard wordt. McCain is dus de winnaar van de dag.
Mike Huckabee werd tweede in South Carolina, op amper 3% van McCain. Een goed resultaat? Nee: hij moést blijkbaar winnen, en de analisten van CNN zeiden dat Huckabee er nu evengoed mee kon stoppen. Rudy Giuliani was ondertussen steeds vijfde of zesde en wordt nog altijd als een ernstige kandidaat beschouwd.

We hebben ons dus nogal geërgerd aan de berichtgeving over de verkiezingen vandaag. Je kan gewoon voelen welke kandidaat niets verkeerds kan doen (McCain) en wie bij elke misstap wordt afgestraft (Romney). Bovendien maken veel journalisten er een perverse gewoonte van om winnaars op te hemelen en verliezers de grond in te boren. Dit gebrek aan kritische houding tegenover de machthebbers verklaart trouwens een groot stuk van de Bush-jaren, maar dat is een onderwerp voor een volgende keer.

Michigan Primary

Met ongeveer 10 miljoen inwoners is Michigan een van de grootste staten van de VS. Vandaag hielden de Republikeinen er hun primary. Mitt Romney won, voor John McCain en de andere 5 kandidaten. Nu we hier een iets duidelijker zicht hebben op de tussenstand in de verkiezing, is het misschien een goed moment om wat indrukken over de belangrijkste kandidaten te geven.

John McCain is wellicht de favoriet bij de Republikeinen. De 71-jarige senator heeft veruit de meeste ervaring, en is ook de favoriet van de media. Hoewel hij in het algemeen vrij conservatief is, wordt hij algemeen beschouwd als de meest gematigde van de Republikeinen. Wat zijn buitenlands beleid betreft, heeft hij zich als enige Republikein duidelijk uitgesproken tegen foltering, maar anderzijds steunt hij de oorlog in Irak voor 100%.

Mitt Romney staat hier vooral bekend als een flip-flopper, iemand die van mening verandert zodra de peilingen het aangeven. Als gouverneur van de linkse staat Massachussetts was hij bijvoorbeeld voor abortus, maar nu is hij ertegen. Hij werd ook al op enkele leugentjes betrapt, en veel kiezers vertrouwen hem niet.
Als zakenman en organisator van de Olympische Winterspelen belooft Romney vooral meer competentie in Washington. Hij heeft zich ook al uitgesproken voor verandering, maar zoals de andere Republikeinen durft hij president Bush niet expliciet af te vallen.

Mike Huckabee is een evangelische priester en ook gouverneur van de conservatieve staat Arkansas. Hij neemt de Bijbel letterlijk (inclusief creationisme) en neemt sterk conservatieve standpunten in rond social issues (ethische kwesties). Anderzijds is hij economisch vrij links naar Amerikaanse standaarden, en wil hij meer doen tegen armoede.
De grote sterkte van Huckabee is dat hij bijzonder sympathiek overkomt. Hij speelt basgitaar en vertelt innemend over hoe hij zijn eetverslaving overwon -- hij verloor 50 kilo. Als we hem op tv bezig zien, moeten we onszelf voortdurend herinneren aan zijn crazy ideeën, of we zouden fervente supporters worden.

Deze drie kandidaten zijn tot nu toe altijd de eerste drie geweest in de belangrijke voorverkiezingen. Het is dan ook waarschijnlijk dat een van deze drie de Republikeinse nominatie wint. Maar ook Rudy Giuliani is nog in de running. De burgemeester van New York op 11 september voert campagne als een volbloed strijder tegen terrorisme, maar het lijkt erop dat de tactiek om de kiezers zo bang mogelijk te maken niet meer helpt.

Vietnam Veterans Memorial

Op en naast de National Mall, een lange grasvlakte die het hart van Washington vormt, staan verschillende monumenten. Het grootste en bekendste is het Abraham Lincoln Memorial (foto links), en ook de presidenten Thomas Jefferson en Franklin Roosevelt werden geëerd met een eigen monument. Er zijn ook verschillende monumenten voor de veteranen van de recente oorlogen waaraan de VS deelnam: de Tweede Wereldoorlog, Korea en Vietnam.

Het Vietnam Veterans Memorial is het meest eenvoudige, en ook het meest pakkende. Naast het kleine standbeeld op de foto rechts, bestaat het enkel uit een muur waarop de 58,195 namen van de gesneuvelde soldaten zijn gegraveerd. Die namen geven een gezicht aan de oorlog, van Richard Fitzgibbon (gestorven op 8 juni 1956) tot Kelton Rena Turner (gestorven op 15 mei 1975).

"How do you ask a man to be the last man to die for a mistake?", vroeg de jonge John Kerry in 1971. Het is een vraag waar de volgende president ook mee zal worstelen.