Vertraging

Vliegen is niet zo aangenaam in de Verenigde Staten, vooral door de enorme vertragingen. De meeste maatschappijen hebben het afgelopen jaar zelfs hun uurroosters veranderd, zodat vluchten langer duren. De eigenlijke vliegtijd is niet veranderd, dus dat betekent dat al in het schema rekening wordt gehouden met vertragingen.

En nog groeien de vertragingen. Wij moesten de afgelopen maand vier keer vliegen binnen de VS, en vier keer hadden we ongeveer een uur vertraging. Dat deed ons wat vrezen voor onze vlucht van San Francisco naar Brussel, omdat we een overstap moesten doen in Philadelphia op amper anderhalf uur.

Onze vlucht was inderdaad vertraagd, met ongeveer een uur. De vlucht naar Brussel was dat niet, zodat we op een kwartiertje van de ene gate naar de andere moesten geraken, een kilometer verder. Gelukkig haalden we het nipt (onze bagage had wel een dag vertraging).

We zijn dus terug in Brussel, zodat onze blog in juridische termen zonder voorwerp is geworden. Bedankt aan iedereen om te lezen, en hopelijk tot binnenkort in België.

Cable cars (2)

Sinds eergisteren hebben we heel wat bijgeleerd over de cable cars van San Francisco, vooral dankzij het Cable Car Museum. Het museum is tegelijk ook de centrale motor voor de kabels: onderaan zie je de motoren die alle trams aandrijven.

Het principe van de trams is hetzelfde als een kabelbaan of een skilift: één kabel trekt alle trams vooruit. In de praktijk is het wel iets ingewikkelder: de trams kunnen niet in een rechte lijn van terminus naar terminus rijden. Om hellingen en bochten te kunnen nemen, houden katrollen de kabel tegen, en een ingenieus systeem houdt de katrollen uit de weg van de trams.

Een laatste moeilijkheid is om de trams te doen draaien. De meeste trams kunnen maar in één richting rijden, en moeten dus omdraaien aan de terminus. Op de bovenste foto zie je hoe dat gebeurt. De tram wordt eenvoudig naar een draaiende plaat op het spoor gebracht, en wordt dan met pure mankracht omgedraaid. Een eenvoudige oplossing, die echter goed lijkt te werken.

Bergop en bergaf

Veel hellingen hier. Te moe voor een echte post.

Cable cars

De laatste tussenstop op onze verlengde omweg van New York naar Brussel is San Francisco, waar we gisteren zijn aangekomen. Vandaag namen we meteen de beroemde cable cars, de typische trams die iedereen herkent uit het liedje van Full House.

Op de foto kan je zien dat de trams niet worden aangedreven met een elektrische motor: er loopt geen kabel boven de sporen. In de plaats daarvan ligt er een derde spoor onder de tram, waaronder een stalen kabel loopt. Die kabel wordt vooruitgetrokken door een grote motor in de terminus van de trams, zodat de trams alleen nog maar de kabel moeten vastnemen om te rijden.

De reden voor dit systeem is eenvoudig: toen de trams voor het eerst uitreden in 1873, waren er nog geen dieselmotoren of elektrische trams. Later bleven de trams in gebruik, omdat ze veel beter de steile hellingen van San Francisco konden oprijden dan elektrische trams. Tegenwoordig zijn ze niet zo efficiënt meer, maar de toeristen zijn er dol op.

Ananas

Er bestaat een grote kans dat de ananas die momenteel in je fruitmand ligt, afkomstig is uit Hawai'i. Wij bezochten vandaag de Dole plantages in Oahu, en zagen daar hoe ananassen worden geteeld. En dat blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Het duurt namelijk niet minder dan 18 maanden vooraleer een ananas rijp is om te worden geplukt en elke plant brengt maar 3 ananassen voort.

Koninkrijk Hawai'i

Voor Hawai'i in 1898 een deel van de VS werd, was het meer dan honderd jaar lang een onafhankelijk koninkrijk. Je vindt in Honolulu heel wat overblijfselen van die tijd: alles en nog wat is er genoemd naar Kamehameha, de eerste koning (op de foto zijn standbeeld), en er blijven ook nog wat koninklijke gebouwen over, waaronder het 'Iolani Palace, het enige koninklijk paleis op Amerikaanse bodem.

Aloha-hemden

Wij dachten dat de bekende Aloha-hemden voornamelijk voor toeristen bedoeld waren. Maar nu we hier een tijdje hebben doorgebracht, valt ons op dat ook heel veel Hawaiianen deze hemden dragen: thuis, om naar het werk te gaan, en zelfs op speciale gelegenheden. Op de foto zie je bijvoorbeeld een trouwfeest waarbij de ganse suite gekleed gaat in Aloha-hemden. Het leukste hemd zagen we vandaag bij de buschauffeur: zijn Aloha-hemd was versierd met de traditionele palmbomen maar daartussen stonden verschillende tekeningen van bussen.

Manoa Falls

We schreven al over de prachtige stranden hier op O'ahu (het eiland van Hawai'i waar we op zitten), maar eigenlijk is de natuur in het binnenland nog veel mooier. Vandaag namen we het Manoa Falls Trail, een wandel- en klauterpad door de jungle naar een waterval van 30 meter.

Het pad ging echt door het oerwoud: straatgeluiden waren er niet en alleen aan het pad met kiezelstenen kon je vermoeden dat er eerder iemand anders was langsgeweest. Achter elke bocht zie je een landschap recht uit Jurrasic Park of Lost -- deze en vele andere films en series werden dan ook op O'ahu opgenomen.

Magic Island

Magic Island is een openbaar park in Honolulu. De lokale bevolking brengt hier hun zondagnamiddag door, vaak met een barbecue voor de hele familie. We zeggen het niet graag, maar het is hier toch een trapje hoger dan het Jubelpark in Brussel.

Pearl Harbor

Pearl Harbor, de Amerikaanse marinebasis op Hawai'i, is bijna synoniem geworden met de Japanse aanval. Op 7 december 1941 vielen 350 Japanse vliegtuigen de basis aan, waar toen het grootste deel van de Amerikaanse vloot geankerd lag. De aanval was een enorm succes: 20 Amerikaanse schepen zonken of waren zwaar beschadigd, en meer dan 150 Amerikaanse vliegtuigen werden vernietigd.

Voor de Amerikanen was de dag des te tragischer: bijna 2,500 Amerikanen sneuvelden. Meer dan 1,000 daarvan stierven aan boord van de USS Arizona, een gevechtsschip van 200 meter lang. De Arizona werd geraakt door een bom die precies op het munitiedepot viel, ontplofte, en zonk binnen tien minuten.

Gedeeltelijk om praktische redenen, en gedeeltelijk ter herinnering aan de aanval, werden de Arizona en haar bemanning nooit geborgen. Er werd een memorial gebouwd op het water, en je kunt het wrak zien liggen vlak onder de zeespiegel.

Monumenten voor gesneuvelde soldaten zijn altijd pakkend, zeker als je denkt aan hoe jong de meeste slachtoffers nog waren, en hoe ze tegen hun wil in een oorlog waren betrokken geraakt. Maar op Pearl Harbor was er een beetje een cynische dimensie aan toegevoegd: er zitten nogal wat Japanse toeristen op Hawai'i, en een groot deel daarvan ging ook naar het memorial. We vonden dat eerst nogal vreemd: alsof een Duitser naar de IJzertoren zou gaan om de gesneuvelde Belgen of Engelsen te herdenken.

Aloha

We zijn gisterenmiddag aangekomen in Honolulu, Hawai’i. Het was alweer een vlucht van 6 uur en een tijdsverschil van 3 uur, zodat we nu echt aan de andere kant van de wereld zitten tegenover België.

Voorlopig zijn we nog niet veel verder geraakt dan het strand van Waikiki (de klemtoon ligt trouwens op de laatste lettergreep), maar het is dan ook zo mooi. Prachtige langgerekte stranden, overal palmbomen en toch nog relatief rustig – gelukkig nog geen Benidorm-toestanden hier. Omdat het het hele jaar door zo warm is, heeft de oceaan trouwens ook een aangename temperatuur. Alles perfect dus, met één uitzondering: We hebben vandaag ontdekt dat het verboden is om alcohol te drinken op het strand. Daar gaat onze droom om piña coladas te drinken uit een kokosnoot vanop onze luchtmatras.

Koffie

Wij dachten dat New Yorkers al serieuze koffiedrinkers waren, maar na onze reis doorheen de Pacific Northwest moeten we onze mening herzien. Waar er in New York een Starbucks was op elke hoek, vonden we er hier minstens 2 op elke hoek. In Seattle hadden we er op een bepaalde plaats zelfs 4 binnen ons gezichtsveld. Het zal dan ook niemand verbazen dat de allereerste Starbucks in Seattle te vinden is (foto).

Maar ze hebben hier meer dan alleen maar Starbucks. Zo dronken we in Portland onze koffies in Peet's Coffee, een lokale keten.

Sleater-Kinney

Op weg van Vancouver naar Portland kwamen we vandaag langs Lacey, een klein stadje in de staat Washington. Daar is niets te zien, behalve dan het straatbord op de foto. De lokale groep Sleater-Kinney koos hun naam op basis van deze straat, die in de buurt loopt van hun oude repetitiekot.

De leden van Sleater-Kinney verhuisden later naar Portland, dus wie weet komen we ze hier nog tegen. Jammer genoeg zijn ze voorlopig gestopt met muziek maken, maar dat zal ons niet tegenhouden om ze te stalken en eventueel een nieuwe Celebrity Watch te schrijven.

De website van Sleater-Kinney

Potato/potato: Verkeerslichten

(Onder het motto "You say po-tee-to, I say po-ta-to": kleine verschillen tussen Europa Canada en de VS)

In België, en de meeste Europese landen, zijn de lichten voor voetgangers rood en groen. Het rode mannetje staat stil en het groene stapt, maar het verschil zit hem vooral in de kleur.

In de VS zijn de lichten rood en wit. Als je mag oversteken, staat er een wit mannetje (foto links). Het rode licht is een hand die je doet stoppen.

Vancouver heeft hetzelfde systeem, maar beter. Het witte mannetje stapt niet voorovergebogen als een oude man met een wandelstok, maar loopt monter fluitend, met rechte rug en de borst vooruit. Het geeft je zin om zelf ook vrolijk de straat over te steken, het mannetje achterna.

Vancouver

In 2010 organiseert Vancouver de Olympische Winterspelen. Dat zal voor vele Europeanen de eerste kennismaking zijn met de stad. Wij wisten er ook nog niet veel over op voorhand, maar we zijn alvast aangenaam verrast. Het leuke aan Vancouver is vooral dat de stad verschillende facetten heeft: aan de ene kant is er het bruisende stadsleven met veel leuke plaatsjes om uit te gaan en te shoppen, maar daarnaast heb je er ook prachtige natuur. Zo maakten we gisteren een wandeling op de dijk langs de Stille Oceaan, waar we een adembenemend uitzicht hadden op de eeuwige sneeuw bovenaan de North Shore Mountains. En vandaag trokken we naar Stanley Park, een gigantisch natuurpark op maar enkele minuten rijden van het stadscentrum.

Space Needle

De bekendste bezienswaardigheid in Seattle is de Space Needle, een monument van bijna 200 meter hoog dat er zo'n beetje uitziet als een vliegende schotel op een driepoot. Je vindt hem op alle postkaartjes, petjes en t-shirts van Seattle en je zou hem dus het Atomium of de Eiffeltoren van Seattle kunnen noemen.

De gelijkenissen met deze monumenten gaan verder: zo werd ook de Space Needle speciaal gebouwd voor een Wereldtentoonstelling, meer bepaald die van 1962. De Space Needle heeft ook een observatiedek waar we genoten van een prachtig uitzicht over de hele stad. Daarnaast is er ook nog een speciale attractie: een restaurant dat ronddraait op 150 meter hoogte. Niet echt iets voor mensen met een zwakke maag.

Seattle

Seattle ligt op meer dan 5 uur vliegen van New York, en de steden zijn dan ook totaal verschillend. We logeren hier in The Corner House, een leuke B&B in de buurt Capitol Hill, en zoals je op de foto ziet, is het hier veel groener en vooral rustiger dan in Manhattan. Nochtans is het maar een korte busrit (minder dan 10 minuten) naar het centrum.

De Seattleites zijn ook duidelijk een heel ander volkje dan de New Yorkers: veel meer laid back en ook vriendelijker. Zo waren we vanochtend bijvoorbeeld op zoek naar een boekenwinkel en vroegen we de weg aan een vrouw bij een bushalte. Toen haar bus aankwam, bleef ze ons de weg toch uitleggen en zei ze dat ze wel de volgende bus zou nemen. Zoiets zou je in New York -- of in België -- niet snel meemaken.

Philly Cheesesteak

Om onze trip naar Philadelphia op gepaste wijze af te sluiten, hebben we ons gestort op de locale specialiteit, de Philly Cheesesteak: een broodje volgepropt met fijngesneden stukjes biefstuk, bedekt met kaas, gebakken ui, ketchup en mosterd. Eén brok cholesterol dus.

In Philadelphia is er trouwens een strijd aan de gang om de titel van beste cheesesteak. De twee grote concurrenten zijn Pat's and Geno's Steaks. Ze zijn gelegen tegenover mekaar in de straat, en beiden pretenderen de cheesesteak te hebben uitgevonden. Wij gingen naar Pat's, en we vonden zijn cheesesteak best wel lekker. Toch kregen we enkele uren later wat spijt, want de rest van de dag voelden we ons alsof er een baksteen op onze maag lag. Het zal wel niet aan Pat's gelegen hebben; wellische zijn onze Belgische magen gewoon nog niet genoeg veramerikaniseerd om dit al aan te kunnen.

Independence National Historical Park

Philadelphia heeft zoals gezegd een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Het was de eerste hoofdstad van Amerika in de jaren 1790 en je vindt er dan ook nog veel historische gebouwen uit de tijd van de revolutie.

Het toeristische centrum is het Independence National Historical Park, waar je alle grote attracties vindt: Independence Hall (foto links), waar de Grondwet en de Onafhankelijkheidsverklaring werden ondertekend, en ook de wereldberoemde Liberty Bell (foto linksonder).

De Assembly Hall van Independence Hall (foto rechts) maakte het meeste indruk op ons. Op 2 juli 1776 werd hier gestemd voor de onafhankelijkheid van Amerika en kreeg Thomas Jefferson de opdracht om een Onafhankelijkheids- verklaring te schrijven. Die werd 2 dagen later aangenomen op wat nu wordt gevierd als Independence Day. In augustus waren alle Founding Fathers hier nogmaals verzameld om de originele handgeschreven Verklaring te ondertekenen (dit origineel hebben we trouwens bezichtigd in de National Archives tijdens onze trip naar Washington).

De Liberty Bell viel een beetje tegen -- al bij al is het een gewone, niet eens zo mooie klok die dan ook nog eens kapot is, maar het belang ervan voor de Amerikanen mag niet worden onderschat. Het is namelijk een van belangrijkste symbolen van de Amerikaanse geschiedenis.

De Liberty Bell werd in 1751 besteld om vijftig jaar religieuze vrijheid in Pennsylvania te vieren. In 1774 veranderde ze van betekenis toen ze werd geluid bij de opening van het eerste Continentaal Congres, de voorloper van het huidige parlement. Maar in de 19e eeuw begonnen de tegenstanders van slavernij de klok te gebruiken als een algemeen symbool van vrijheid, gelet op de inscriptie "Proclaim LIBERTY throughout all the Land unto all the Inhabitants thereof". Voor hen betekende "all Inhabitants" echt iedereen, met inbegrip van zwarten en later ook vrouwen.

Voor diegenen die benieuwd zijn geworden naar de klok, maar niet in Philadelphia geraken, kan een replica gevonden worden in de universiteitsbibliotheek van Leuven.

Benjamin Franklin

Philadelphia is een van de belangrijkste steden in de Amerikaanse geschiedenis, en het ligt op amper anderhalf uur rijden van New York, dus we beslisten om er eens een weekendje naartoe te gaan.

De belangrijkste inwoner van Philly was Benjamin Franklin, de oudste van de Founding Fathers van Amerika en een echte all-rounder. Hij was een succesvol zakenman -- op zijn 42 kon hij al gaan rentenieren -- en ook een topuitvinder, van onder andere de glasharmonica en de bliksemafleider. Bovendien ontdekte hij de statische elektriciteit en schreef hij verschillende boeken. Alsof dat nog niet genoeg was, was Franklin bovenal een groot politicus: hij diende als diplomaat, bepleitte de Amerikaanse zaak in Londen, en hielp bij het opstellen van de onafhankelijkheidsverklaring en de grondwet.

Veel verwezenlijkingen, en de naam Ben Franklin duikt dan ook overal op in Philadelphia. Zoals bijvoorbeeld in de naam van deze diner, waarvan het uithangbord is versierd met een tekening van Ben Franklin als kok.