Tussen de sluipschutters

Elke verkiezingscampagne heeft zo zijn bepalende momenten. Het tv-debat tussen Kennedy en Nixon, "Wie gelooft die mensen nog?", enzovoort. Ook in de huidige presidentsverkiezingen is er al heel wat gebeurd. Vorige week een derde moment, toen Hillary Clinton een persconferentie gaf over haar ervaring in Bosnië:



Hillary overdreef dus hoe gevaarlijk haar trip naar Tuzla eigenlijk was. Het is nog niet helemaal duidelijk hoe schadelijk deze leugen precies is voor Hillary, maar er is toch al wat negatieve berichtgeving over gekomen.

Het grote probleem is dat de Clintons al een tijdje een reputatie hebben om nogal losjes om te gaan met de waarheid -- denk maar aan de beroemde uitspraak "I did not have sexual relations with that woman". Deze nieuwe uitschuiver herinnert het publiek en de media nog maar eens aan alle schandalen uit de jaren '90.

Bovendien heeft Hillary het minischandaal vrij slecht aangepakt: eerst gaf ze het verhaal in de video. Toen er tegenstrijdige berichten kwamen van andere deelnemers aan de reis, bevestigde ze nogmaals haar versie. Pas nadat er videobeelden opdoken, en ook militaire bronnen het gevaar ontkenden, nam Hillary haar verhaal terug. Ze had dan ook nog eens een zeer zwak excuus: ze zou te weinig slaap gehad hebben en daardoor was haar herinnering vertroebeld.

Voorlopig lijkt de storm wat geweken, en wellicht zal deze zaak niet fataal zijn voor Hillary's campagne. Maar de schade aan haar geloofwaardigheid zou zich nog kunnen wreken de komende weken en maanden.

Het laatste seizoen Bush

Het baseballseizoen is weer begonnen. In Washington, DC speelden gisteren de Nationals hun eerste thuiswedstrijd, en president Bush deed de eerste pitch -- het Amerikaanse equivalent van de aftrap of het startschot geven:

Aankondiger: (...) En om de eerste pitch te gooien in Nationals Park (...) is hier de president van de Verenigde Staten!
Publiek: Booooooooeeeeeeee!

Akkoord, Washington, DC stemt voor 90% Democratisch, maar toch: het wordt tijd dat het laatste seizoen Bush erop zit.

Niet "God Bless America"...

Als vervolg op de post van gisteren, bespreken we vandaag opnieuw een belangrijk moment in de verkiezingscampagne. De video hieronder bevat fragmenten uit de preken van Jeremiah Wright, tot voor kort de dominee van de kerk van Barack Obama:



De ontdekking van deze video -- waarschijnlijk gelekt door de omgeving van Hillary Clinton -- was zonder twijfel het grootste politieke nieuws van het jaar. De video werd ondertussen al zo vaak op de verschillende nieuwszenders afgespeeld dat we de tekst al bijna van buiten kennen.

Wat is er precies zo controversieel? Minstens twee aspecten van de zaak worden in de VS anders bekeken dan in Europa: de invloed van godsdienst op politici, en het belang van patriottisme. Het eerste is de reden waarom de video een politiek schandaal is. Waar de meeste Belgen niet meteen zwaar zouden tillen aan de uitspraken van de dominee van een politicus -- toegegeven, misschien zou het anders liggen voor een imam -- geloven vele Amerikanen dat Wright dicht genoeg bij Obama staat om te vrezen dat ze dezelfde meningen delen.

Patriottisme legt de omvang van de controverse uit: het fragmentje dat het vaakst wordt herhaald is de uitspraak: "No, no, no. Not God Bless America: God DAMN America". Voor Belgen kan het misschien verrassend klinken, maar iemand anti-Amerikaans noemen, is hier zowat de ergst mogelijke politieke beschuldiging. De woorden van Wright passen wel in een context, maar dat telt niet: het is nooit aanvaardbaar om iets negatiefs te zeggen over Amerika.

Een bijkomend element dat de zaak een politiek mijnenveld maakt, is hoe gevoelig ras nog steeds ligt in de VS. Vele zwarten voelen zich bijvoorbeeld het slachtoffer van discriminatie in het verleden en het heden, terwijl vele blanken zich benadeeld voelen door positieve discriminatie.

De zaak-Wright nam zulke grote proporties aan dat Barack Obama zich gedwongen zag om een grote speech te geven over de rol van ras in Amerika en hoe hij de relaties tussen de verschillende gemeenschappen hoopt te verbeteren. Volgens de meeste commentatoren was de speech een schot in de roos, waarin hij het moeilijke onderwerp met veel nuance benaderde. Anderzijds blijft een deel van de media erbij dat Obama niet genoeg afstand nam van zijn dominee. Obama's politieke tegenstanders zijn ook verdeeld: de Republikeinen John McCain en Mike Huckabee hebben al gezegd dat de controverse wat hun betreft over is, Hillary Clinton vindt dat Obama een verkeerde keuze van dominee maakte.

Het Is Drie Uur 's Nachts...

Sinds de primaries in Texas en Ohio op 4 maart, staat de verkiezingscampagne op een lager pitje. De volgende voorverkiezing is pas op 22 april in Pennsylvania, en de laatste staten stemmen dan in mei en begin juni. Nu het wat rustiger is, dachten we dus om een klein overzicht te maken van enkele belangrijke momenten in de campagne tot nu toe. Het eerste is een spotje van Hillary Clinton in Ohio en Texas:



Officieel heet het spotje "Children", maar het staat algemeen bekend als "the 3 AM ad". Het doel ervan is om de kiezers eraan te herinneren dat Barack Obama misschien wel mooie praatjes kan maken, maar dat de belangrijkste taak van een president is om een goede commander-in-chief te zijn, om dus klaar te staan als de veiligheid van het land in gevaar is.

Hillary Clinton maakte dit argument al eerder: ze argumenteert al sinds vorig jaar dat zij als enige Democraat voldoende ervaring heeft om president te worden, en dat Obama nog enkele jaren moet wachten en meer moet leren over buitenlands beleid. Dit spotje was wel de eerste keer dat ze haar ervaring zo expliciet koppelde aan nationale veiligheid.

Het spotje lokte heel wat kritiek uit, vooral van Obama-supporters maar ook van neutrale toeschouwers -- als je tegenwoordig nog iemand neutraal kan noemen. In de eerste plaats werd Clinton aangevallen omdat het spotje sterk inspeelt op angstgevoelens, fearmongering noemen ze dat hier. Dat zijn dezelfde tactieken die Bush al acht jaar gebruikt, en Democraten zouden daarboven moeten staan.

Een andere kritiek is dat Clinton zegt dat Obama niet klaar is om president te worden, maar John McCain wel (niet in dit spotje, maar in interviews rond dezelfde tijd). Het is begrijpelijk dat ze dit argument gebruikt om verkozen te worden, maar de meeste Democraten appreciëren het niet dat ze een Republikeinse kandidaat beter zou vinden dan een partijgenoot. Als Obama de nominatie zou winnen, kan McCain eenvoudig zeggen: "Zelfs Hillary Clinton vindt dat Obama niet klaar is om president te worden".

Tot slot is het niet helemaal duidelijk wat Hillary Clinton zelf precies heeft gedaan om te bewijzen dat zij echt beter geplaatst is om de telefoon op te nemen om drie uur 's nachts. Ze haalt vaak haar ervaring aan tijdens de jaren dat haar man Bill president was, maar dat staat ook ter discussie -- daarover later meer.

Het spotje was dus enorm controversieel, maar het was waarschijnlijk ook effectief: Clinton moést de primaries in Ohio en Texas winnen om haar campagne te redden, en dat lukte. Was het dankzij het spotje? Misschien, of misschien ook niet. In elk geval heeft dit succes Clinton aangespoord om meer negatieve aanvallen op Obama te lanceren.

The Office

Op de Amerikaanse TV zul je amper buitenlandse tv-programma's of films vinden om naar te kijken. Hun grondige afkeer van ondertitels zal dit waarschijnlijk al voor een groot deel verklaren, maar Amerikanen kijken eigenlijk ook amper naar Engelse of Australische programma's. Als ze dan al eens een Britse serie goed vinden, maken ze er het liefst meteen een Amerikaanse versie van. Soms mislukt dit grandioos, zoals bij Coupling, maar af en toe is het een schot in de roos.

Wij zijn bijvoorbeeld grote fans geworden van de Amerikaanse The Office. Het concept werd behouden: het is nog steeds een mockumentary over de werknemers in een papierfabriek met focus op de gênante avonturen van de baas en de schattige romance tussen de receptioniste en de vertegenwoordiger. Om de serie aan te passen aan de Amerikaanse markt, zijn er natuurlijk wel wat aanpassingen gebeurd. Zo zijn de namen van personages veranderd: Tim en Dawn heten hier Jim en Pam. En omdat Amerikanen hun eigen gevoeligheden hebben, zoals racisme en godsdienst, zullen de grappen meer daarop focussen.

Het is ook helemaal geen slaafse remake geworden. De Amerikaanse schrijvers geven hun eigen interpretatie aan de reeks, en Steve Carell, die het personage van de baas speelt, slaagt er na een tijdje echt in om Ricky Gervais te doen vergeten.

Een nadeel aan de Britse versie was ook dat er maar 12 afleveringen waren, in lijn met de typisch korte Engelse seizoenen. In Amerika hebben we intussen al zo'n 60 afleveringen gehad. De serie wint hier volop prijzen, de kijkcijfers zitten goed en dus kun je er prat op gaan dat het einde nog lang niet in zicht is.

Supreme Court

In de debatten over staatshervorming in België wordt er nauwelijks gesproken over de regionalisering van justitie. Vreemd, want in de VS ligt deze bevoegdheid grotendeels bij de staten. Elke staat heeft zijn eigen rechtbanken, met gewoonlijk onderaan een District Court, een Appellate Court in beroep en een Supreme Court aan de top.

Maar het recht van de staat New York verschilt vaak sterk van de andere staten. Een van de vele kleine verschillen is de naam van de rechtbanken: het Court of Appeals is hier de hoogste rechtbank; de rechtbanken van beroep heten Appellate Division. De naam Supreme Court is voorbehouden voor de rechtbanken van eerste aanleg. Een goede zaak voor het ego van de rechters waarschijnlijk, maar bijzonder verwarrend als je er de eerste keer voorbijkomt.

Philly Cheesesteak

Om onze trip naar Philadelphia op gepaste wijze af te sluiten, hebben we ons gestort op de locale specialiteit, de Philly Cheesesteak: een broodje volgepropt met fijngesneden stukjes biefstuk, bedekt met kaas, gebakken ui, ketchup en mosterd. Eén brok cholesterol dus.

In Philadelphia is er trouwens een strijd aan de gang om de titel van beste cheesesteak. De twee grote concurrenten zijn Pat's and Geno's Steaks. Ze zijn gelegen tegenover mekaar in de straat, en beiden pretenderen de cheesesteak te hebben uitgevonden. Wij gingen naar Pat's, en we vonden zijn cheesesteak best wel lekker. Toch kregen we enkele uren later wat spijt, want de rest van de dag voelden we ons alsof er een baksteen op onze maag lag. Het zal wel niet aan Pat's gelegen hebben; wellische zijn onze Belgische magen gewoon nog niet genoeg veramerikaniseerd om dit al aan te kunnen.

Independence National Historical Park

Philadelphia heeft zoals gezegd een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Het was de eerste hoofdstad van Amerika in de jaren 1790 en je vindt er dan ook nog veel historische gebouwen uit de tijd van de revolutie.

Het toeristische centrum is het Independence National Historical Park, waar je alle grote attracties vindt: Independence Hall (foto links), waar de Grondwet en de Onafhankelijkheidsverklaring werden ondertekend, en ook de wereldberoemde Liberty Bell (foto linksonder).

De Assembly Hall van Independence Hall (foto rechts) maakte het meeste indruk op ons. Op 2 juli 1776 werd hier gestemd voor de onafhankelijkheid van Amerika en kreeg Thomas Jefferson de opdracht om een Onafhankelijkheids- verklaring te schrijven. Die werd 2 dagen later aangenomen op wat nu wordt gevierd als Independence Day. In augustus waren alle Founding Fathers hier nogmaals verzameld om de originele handgeschreven Verklaring te ondertekenen (dit origineel hebben we trouwens bezichtigd in de National Archives tijdens onze trip naar Washington).

De Liberty Bell viel een beetje tegen -- al bij al is het een gewone, niet eens zo mooie klok die dan ook nog eens kapot is, maar het belang ervan voor de Amerikanen mag niet worden onderschat. Het is namelijk een van belangrijkste symbolen van de Amerikaanse geschiedenis.

De Liberty Bell werd in 1751 besteld om vijftig jaar religieuze vrijheid in Pennsylvania te vieren. In 1774 veranderde ze van betekenis toen ze werd geluid bij de opening van het eerste Continentaal Congres, de voorloper van het huidige parlement. Maar in de 19e eeuw begonnen de tegenstanders van slavernij de klok te gebruiken als een algemeen symbool van vrijheid, gelet op de inscriptie "Proclaim LIBERTY throughout all the Land unto all the Inhabitants thereof". Voor hen betekende "all Inhabitants" echt iedereen, met inbegrip van zwarten en later ook vrouwen.

Voor diegenen die benieuwd zijn geworden naar de klok, maar niet in Philadelphia geraken, kan een replica gevonden worden in de universiteitsbibliotheek van Leuven.

Benjamin Franklin

Philadelphia is een van de belangrijkste steden in de Amerikaanse geschiedenis, en het ligt op amper anderhalf uur rijden van New York, dus we beslisten om er eens een weekendje naartoe te gaan.

De belangrijkste inwoner van Philly was Benjamin Franklin, de oudste van de Founding Fathers van Amerika en een echte all-rounder. Hij was een succesvol zakenman -- op zijn 42 kon hij al gaan rentenieren -- en ook een topuitvinder, van onder andere de glasharmonica en de bliksemafleider. Bovendien ontdekte hij de statische elektriciteit en schreef hij verschillende boeken. Alsof dat nog niet genoeg was, was Franklin bovenal een groot politicus: hij diende als diplomaat, bepleitte de Amerikaanse zaak in Londen, en hielp bij het opstellen van de onafhankelijkheidsverklaring en de grondwet.

Veel verwezenlijkingen, en de naam Ben Franklin duikt dan ook overal op in Philadelphia. Zoals bijvoorbeeld in de naam van deze diner, waarvan het uithangbord is versierd met een tekening van Ben Franklin als kok.

The High Line

New York is vandaag een enorm dienstencentrum en telt nauwelijks nog industrie. Maar tot in de 20e eeuw stonden er heel wat fabrieken in Manhattan. De overblijfselen daarvan zijn vooral in Lower Manhattan nog duidelijk, bijvoorbeeld in het grote aantal fabrieksgebouwen dat tot industriële lofts is omgebouwd.

Een bijzonder stuk industrieel erfgoed is de High Line (foto). Dat was een verhoogde spoorweg die goederen van en naar de fabrieken in Manhattan moest brengen, en ongeveer twee kilometer lang tussen gebouwen en over straten kronkelde. Ze is al lang buiten gebruik en zou normaal afgebroken worden in de jaren '90.

Maar een aantal buurtbewoners vonden de High Line te uniek om te verdwijnen, en stelden voor om ze te bewaren en de sporen te vervangen door een verhoogd park. Het op het eerste gezicht belachelijke idee vond genoeg supporters, en het park op de High Line wordt nu aangelegd. Hier kun je zien hoe het eruit zal zien (klik op "slide show").

Jammer genoeg gaat het eerste deel van het park pas open in de herfst, dus zullen we niet bij de opening kunnen zijn. Maar vele New Yorkers wachten niet op de opening om zich in de buurt te gaan vestigen die tot High Line District werd herdoopt. De prijzen schoten er de hoogte in en er worden heel wat nieuwe, mooie en bijzonder chique appartementen neergezet.

Mijn gemeente is beter dan de uwe

Puurs stuurt zijn kinderen uit: naast een de minister-president (Kris Peeters) hebben we met Annemie Turtelboom nu ook een minister in de federale regering. En vergeet niet dat ook ex-Miss België Dina Tersago een rasechte Puursenaar is. Niet slecht voor een gemeente met nog geen 20.000 inwoners. Zeker als we dit vergelijken met een willekeurige gemeente, laat ons zeggen Meise, dat geen enkele minister telt.

Brooklyn Bridge By Night

Zoals jullie hebben gelezen, waren we sterk onder de indruk toen we eindelijk over de Brooklyn Bridge wandelden. We konden dan ook niet wachten om de trip ook 's avonds eens te doen. En dat was zo mogelijk nog meer de moeite. Kijk maar naar de foto en beoordeel zelf het uitzicht. Schitterend nietwaar?

Drugs

Er wordt gezegd dat de VS streng optreden tegen drugs, maar in New York valt dat goed mee. Je kunt ze gewoon krijgen in een winkel naast de sandwichbar.

Saint Patrick's Day

Vandaag was het Saint Patrick's Day -- de jaarlijkse viering ter ere van de heilige Patricius, de patroonheilige van Ierland.

Saint-Patrick's Day is de nationale feestdag van Ierland en wordt gevierd overal waar er grote groepen Ierse immigranten wonen. In de VS is het geen officiële feestdag, maar dat betekent niet dat het niet ten volle wordt beleefd; de voorbije dagen was er hier geen ontsnappen aan. We zien als sinds zaterdag overal grote groepen cafégangers die volledig in het groen gekleed gaan. Ook zijn alle pubs versierd met shamrocks (klavertjes) en Ierse vlaggen. Zelfs de Empire State Building was groen verlicht (foto). En zoals altijd als er iets te vieren valt in New York, was er ook een parade. Met meer dan 150,000 deelnemers in de parade is het de grootste Saint-Patricks optocht in de wereld.

(foto van Flickr-gebruiker dan-gozu)

Barack Obama

Het "Hope" icoontje in onze linkerkolom is een bescheiden steunbetuiging aan de campagne van Barack Obama om president van de VS te worden. Als we mogen afgaan op de reacties die we daarop krijgen, wordt de keuze voor Obama in België nogal raar gevonden. We horen dat veel mensen Hillary Clinton verkiezen, en Obama maar onervaren en inhoudelijk zwak vinden. Dat is helemaal niet waar, dus we vonden het tijd om duidelijk te maken waarom wij, als we mochten stemmen, voor Obama zouden kiezen.

In de eerste plaats heeft Obama een goed oog voor buitenlands beleid. Toen president Bush in 2002-2003 de VS naar de oorlog in Irak leidde, stapte zo goed als iedereen daarin mee. De meeste senatoren, waaronder ook Hillary Clinton en John McCain, stemden voor de oorlog, en de anti-oorlogsbeweging was marginaal in de VS. Obama was in 2002 een lokale politicus met nationale ambities, dus het zou ideaal geweest zijn voor zijn carrière om de oorlog te steunen. Hij zag echter al onmiddellijk in waarom een oorlog in Irak een dom idee zou zijn, en sprak er zich sterk tegen uit, om alle juiste redenen -- hier het bewijs.

Een ander actueel thema over buitenlands beleid draait rond onderhandelingen met vijandige landen. President Bush weigert om te praten met president Ahmadinejad van Iran, Castro van Cuba of Chavez van Venezuela. Barack Obama maakte duidelijk dat hij als president zou praten met iedereen, ook met die minder frisse leiders. Het politieke establishment, met inbegrip van John McCain en Hillary Clinton, viel hem daarvoor direct aan: de vijanden zouden zich eerst vriendelijker moeten opstellen vooraleer een president ermee zou mogen praten. Maar Obama antwoordde met een citaat van John F. Kennedy: "Let us never negotiate out of fear. But let us never fear to negotiate". Onder president Obama zullen de VS opnieuw proberen om internationale allianties te sluiten, eerder dan zoveel mogelijk vijanden te maken.

Er wordt vaak gezegd dat Obama niet genoeg ervaring heeft om president te worden. Dat klinkt redelijk, maar is in de geschiedenis nogal verkeerd uitgedraaid. George W. Bush had in zijn cirkel van naaste adviseurs vele honderden jaren ervaring bij elkaar: Dick Cheney, Donald Rumsfeld, Colin Powell, enzovoort. Hun ervaring hielp hun alleen maar om met meer zelfvertrouwen enorme stommiteiten te begaan.

Omgekeerd deden de kiezers in 1860 een enorme gok door de minst ervaren president ooit te verkiezen, een lokale advocaat die amper twee jaar in het parlement had gezeten. Dat was Abraham Lincoln, wellicht de grootste Amerikaan uit de geschiedenis.

De tweede grote reden voor ons enthousiasme voor Obama is zijn charisma. Als je nog nooit een van zijn speeches hebt gezien, moet je zeker op YouTube zijn overwinningsspeech in South Carolina bekijken, of een van zijn andere schitterende toespraken. Op dit moment liggen de standpunten van Democraten en Republikeinen mijlenver uit elkaar over elk onderwerp, en dat vreet aan het nationale bewustzijn. Daarom is het enorm bemoedigend dat Obama links en rechts dichter bij elkaar wilt brengen, en verzoenend spreekt naar de Republikeinen. Op verschillende Obama-bijeenkomsten scandeerden zijn supporters ook "U-S-A!", wat hier normaal gezien wordt geassocieerd met rechtse boerenkinkels. Barack Obama is wellicht de eerste figuur sinds Ronald Reagan die alle Amerikanen weer trots kan doen voelen over hun land.

Obama voert trouwens ook een campagne om trots op te zijn. In tegenstelling tot de Amerikaanse gewoonte, blijft Obama bijna altijd positief. Hij maakt duidelijk dat hij het niet eens is met Hillary Clinton of John McCain, maar toont altijd respect voor hun persoon. Dat is vooral een scherp contrast met Clinton, die voortdurend oneerlijke negatieve aanvallen lanceert en soms zelfs op racisme inspeelt. Zo maakte ze onlangs een spotje waarin het gezicht van Obama breder en donkerder was gemaakt, zodat hij "zwarter" zou lijken en de blanke kiezers bang zou maken.

Dat brengt ons bij de laatste reden voor onze steun voor Obama: zijn identiteit. Nu we toch al een tijdje in de VS wonen, beginnen we door te hebben hoe gevoelig ras hier nog steeds ligt. Gelukkig is er allang geen wettelijk racisme meer, maar in de praktijk is er nog steeds een sterke scheiding tussen blanken en zwarten: ze wonen in verschillende buurten, gaan op andere plaatsen uit, en trekken nauwelijks met elkaar op. Een zwarte president kan dat hopelijk verbeteren.

Weinig mensen weten ook dat Obama een bijzondere achtergrond heeft: zijn vader was een moslim uit Kenia en zijn moeder een blanke uit Kansas. Tijdens zijn jeugd woonde Obama ook enkele jaren in Indonesië, en hij bezocht al enkele keren zijn familie die nog in Kenia woont (zijn vader is ondertussen gestorven). Dit staat in scherp contrast met de meeste andere Amerikaanse politici, die de rest van de wereld alleen kennen van televisie, en dan nog alleen als er oorlog is.

Het is een bijzonder lange post geworden, maar hopelijk hebben we hiermee duidelijk gemaakt waarom Barack Obama een zeer goede keuze zou zijn als president, en waarom hij zo goed scoort in de primaries.

Greenpoint

De meeste mensen hebben minstens al eens gehoord van Chinatown en Little Italy, twee buurten in Manhattan waar de Amerikaanse cultuur plaatselijk vervangen lijkt te zijn door respectievelijk de Aziatische en de Italiaanse. Maar er zijn in New York nog veel meer etnische buurten, die vaak ook authentieker en minder toeristisch zijn.

In Brooklyn heb je bijvoorbeeld Greenpoint. Daar woont een grote Poolse gemeenschap, en dat zie je duidelijk in het straatbeeld: Poolse restaurants, telefoonwinkels en zelfs een echte beenhouwer -- dat vind je bijna nergens in New York. Het loopt er ook vol met mensen van Poolse afkomst, gemengd met hipsters uit het naburige Williamsburg.

Spring Break!

Spring Break! Woohoo! Eindelijk een weekje vakantie. De Amerikaanse traditie eist dat we nu in Cancún of Miami het beest gaan uithangen, maar zozeer zijn we toch nog niet geïntegreerd. Wij kijken vooral uit naar een zalige week nietsdoen in New York waar we nog zo veel te bezichtigen hebben.

Brooklyn Bridge

Ik was er lang te bang voor, maar uiteindelijk zijn we er toch over gewandeld: de Brooklyn Bridge. En het was eigenlijk een van de leukste dingen die we hier al hebben gedaan. Aanvankelijk leek het nog wat te eng -- je loopt immers over houten plankjes en tussen de spleten door zie je onder je de auto's rijden. Maar eenmaal we het uitzicht zagen (foto onder), was alles vergeten. We hebben ook de terugweg afgelegd over de brug, om toch nog maar eens van dat uitzicht te kunnen genieten.

Als je over de brug loopt, kun je ook heel mooi zien hoe zo'n hangbrug eigenlijk in mekaar steekt. Je ziet van dichtbij de dikke kabels van de ophanging en de twee enorme bakstenen pijlers (foto boven). Het viel ons trouwens op hoe dik die kabels wel waren. Gelukkig maar natuurlijk, want die houden uiteindelijk de brug recht.

Het is al bij al een korte wandeling -- zo'n 20 minuten inclusief korte haltes op de uitkijkplatforms -- maar dus zeker de moeite. Mijn broer en Peter zijn dan ook bedankt om mij genoeg moed in te spreken om uiteindelijk de sprong te wagen!

Eliot Spitzer

Het schandaal van de week draait deze week rond Eliot Spitzer, de Democratische gouverneur van New York. Gisteren raakte bekend dat Spitzer gebruik maakte van de diensten van een exclusief prostitutienetwerk, met prijzen tot $5,500 per uur.

Zoals het hoort voor een goed schandaal, is het verhaal van Spitzer bijzonder ironisch. Spitzer werd immers tot gouverneur verkozen in 2006, nadat hij bekend werd als een agressieve procureur-generaal. Hij onderzocht onder andere enkele grote prostitutieschandalen. Vandaag doken oude tv-beelden op waarin Spitzer zelf uitlegde hoe hij prostitutienetwerken oprolde, en welke sporen de cliënten achterlieten.

De vraag rijst nu of Spitzer ontslag zal nemen of zelfs afgezet zal worden. Op een persconferentie gaf hij daar in elk geval nog geen aanwijzingen voor. (UPDATE: Spitzer maakte vandaag, 12 maart, bekend dat hij ontslag neemt). Zijn opvolger zou luitenant-gouverneur David Paterson worden. Paterson zou de eerste zwarte gouverneur van New York worden, en de eerste blinde gouverneur in de VS -- maar blijkbaar zou hij er niet zo'n zin in hebben. Spitzers eventuele ontslag zou ook gevolgen kunnen hebben voor de presidentsverkiezingen: Spitzer steunt Hillary Clinton en is ook niet langer een superdelegate zolang hij gouverneur blijft. De naam van Spitzer was trouwens binnen een uur nadat het schandaal losbarstte van Hillary's website verwijderd.

Een laatste pijnlijk detail: op de persconferentie waar Spitzer de feiten toegaf, werd hij geflankeerd door zijn vrouw. Politici nemen hun vrouw nooit mee naar persconferenties, behalve dus als ze in een seksschandaal zijn verzeild. Bijna overal waar er werd gepraat over het schandaal -- en het was echt overal, in de media, op straat en in de les -- had iedereen medelijden met die arme mevrouw Spitzer: bedrogen met prostituees en toch naast je man moeten staan op het podium.

1st & 1st

Het kruispunt van 1st Street en 1st Avenue, de nexus van het universum, ligt in de Lower East Side, op een kwartiertje stappen van bij ons.

1st Street is de eerste van 220 genummerde straten in Manhattan, die de stad allemaal doorkuisen van oost naar west. De avenues lopen van zuid naar noord en zijn genummerd van 1st tot 12th.

Abyssinian Baptist Church

Gewoonlijk zijn wij geen trouwe kerkgangers, maar als we in Harlem woonden, zou dit wellicht anders zijn. Vorige zondag trokken we samen met mijn broer en Peter naar de Abyssinian Baptish Church en we waren meteen helemaal in de ban van de kerkdienst daar.

Om te beginnen viel het ons op hoezeer de mensen daar nog betrokken waren bij hun parochie. De grote kerk zat bijna helemaal vol en de mensen hadden hun zondagse kleren aangetrokken -- inclusief schattige kostuumpjes met das voor de jongetjes.

De weinige vrije plaatsen die nog overbleven, werden meteen gevuld door toeristen die ongeduldig stonden te wachten op een plaatsje. Eerst mochten namelijk de leden van de kerk binnen, en de toeristen moesten om de hoek in een lange rij wachten in de hoop dat er nog genoeg plaats zou overblijven. Wij waren er een uur op voorhand en geraakten gelukkig op tijd binnen. De laatsten in de rij hebben wellicht moeten wachten tot de volgende dienst zou beginnen, zo'n 2 uur later.

Ook tijdens de kerkdienst werd meteen duidelijk dat de congregatie een hechte groep was. Zo begon dominee Calvin O. Butts III, de dienst met enkele praktische mededelingen, zoals waar je de tickets van de dansavond kon kopen. Hij deelde ook de recente sterfgevallen mee, waar de mensen dan geëmotioneerd op reageerden.

Voor de rest hoorden we hier geen saaie lezingen of triestige koorgezangen. Het koor zong prachtige gospelmuziek in kleurige pakjes, à la Sister Act, waarmee iedereen spontaan begon mee te klappen. Onze favoriet was "Our God is an Awesome God", dat klinkt zoals je zou vermoeden.

De preek ging over de drie R'en van het christendom: revelation, reconcilitation en ressurection. Zwaar materiaal, maar dominee Butts sprak met heel veel passie en legde alles uit met voorbeelden uit het dagelijks leven. Met zijn zangerige uitspraak zette hij ook duidelijk de traditie van bekende zwarte dominees als Martin Luther King voort, en maakte hij het gemakkelijk om altijd de aandacht bij de preek te houden.

(foto van Flickr-gebuiker thefourlinestar)

Daylight Savings Time

Voorbije nacht is bij ons de zomertijd al ingegaan: 2 uur werd 3 uur. De rest van de maand zit er dus maar 5 uur tijdsverschil tussen New York en Brussel.

Eurosong

Blijkbaar is het morgen de finale van Eurosong in Vlaanderen. Om onze neutraliteit te bewaren, geven we geen stemadvies. We zouden gewoon aan de kijkers in België willen vragen om te stemmen met deze grote voorbeelden in het achterhoofd:


Teapacks - Push The Button (Israël 2007, haalde de finale niet)


Bonaparti.lv - Questa Notte (Letland 2007, 16e plaats)


Michalis Rakintzis - S.A.G.A.P.O. (Griekenland 2002, 17e plaats)

Bezoek

Dit semester staan er heel wat bezoekjes van vrienden en familie op het programma. We kijken hier natuurlijk altijd erg naar uit. We proberen onze kennis een beetje tentoon te spreiden door wat tips te geven, zeker voor de bezoekers die voor het eerst naar New York komen.

En vaak leren we zelf ook nog wat bij. Zo ontdekten we de voorbije week samen met onze bezoekers Peter en Peter de Mahayana Buddhist Temple in Chinatown (foto) en de gouden Boeddha van wel 5 meter hoog -- de grootste die je in New York kunt vinden.

Intussen zitten Peter en Peter alweer op het vliegtuig richting Brussel. Wij wensen hen een goede reis en hopelijk hebben ze genoten van hun vakantie in New York. Wij hebben ons in elk geval zeer goed geamuseerd!

Vaarwel Mike, Welkom Barack

Tot vandaag hadden we links op onze blog dit staan:

om onze steun voor Mike Huckabee in de presidentsverkiezingen duidelijk te maken. Mike is een evangelische priester annex Republikeinse ex-gouverneur van Arkansas, met conservatieve standpunten over de oorlog, abortus, creationisme, homohuwelijk en meer van die dingen. We waren het misschien niet altijd met hem eens (nooit, eigenlijk) maar hij leek ons wel een toffe kerel.

Jammer genoeg behaalde John McCain gisteren goede resultaten in de primaries, en is hij nu zeker van de Republikeinse nominatie. Mike moest dus wel opgeven, want zelfs een mirakel kan hem nu de nominatie niet meer bezorgen.

Omdat we John McCain niet kunnen luchten, hebben we beslist om van kant te veranderen en ons nu te engageren voor een Democraat. We kozen voor Barack Obama, vooral omdat we hem live aan het werk hebben gezien.

New York Knicks

In de grote drie sporten (baseball, football en basketbal) spelen zes ploegen in New York. De slechtste daarvan is zonder twijfel de New York Knicks, die al bijna tien jaar de onderste regionen van de basketbalklassementen domineren. Vandaag gingen we naar Madison Square Garden om ze thuis te zien verliezen tegen de New Orleans Hornets.

Een basketbalwedstrijd duurt exact 48 minuten, maar we zaten er meer dan twee uur. Het spel werd namelijk voortdurend onderbroken, met verschillende entertainende shows terwijl de spelers rustten. Natuurlijk waren er cheerleaders, maar ook een talentenjacht voor zingende kinderen en een danswedstrijd. Twee gelukkige toeschouwers wonnen ook vliegtuigtickets door een paar driepunters te scoren. En naar aloude traditie werd aan het begin van de match het volkslied gezongen door een celebrity, in dit geval Gloria Reuben van ER.

Zoals gezegd verloren de Knicks dus opnieuw. Ze staan laatste in hun divisie en vele fans nemen dat niet zo goed op. Er was soms boegeroep bij slechte wissels, en we hoorden verschillende mensen roepen om het ontslag van trainer Isaiah Thomas. Voor ons hoeft dat niet meteen; we genoten enorm van het volledige spektakel.

Potato/potato: Kranten

(Onder het motto "You say po-tee-to, I say po-ta-to": kleine verschillen tussen Europa en de VS)

In België was er een tijd geleden heel wat rond te doen dat de meeste kranten van formaat veranderden. De Standaard en de Gazet van Antwerpen schakelden over van broadsheet (A2) naar het tabloidformaat (A3); De Morgen ging van een kleine broadsheet naar het berlinerformaat (31.5 op 47 cm). Hoewel deze formaten sterk van grootte verschillen, zijn de proporties overal gelijk.

De meeste Amerikaanse kwaliteitskranten, zoals de New York Times en de Wall Street Journal, worden gedrukt op een totaal ander formaat: ongeveer 25 op 60 centimeter, of dubbel zo hoog als de bladzijden breed zijn. Het is niet echt handig om een artikel te lezen, maar anderzijds kan je zo de krant beter lezen op de bus of in de metro zonder je buurman te storen.