The Office

Op de Amerikaanse TV zul je amper buitenlandse tv-programma's of films vinden om naar te kijken. Hun grondige afkeer van ondertitels zal dit waarschijnlijk al voor een groot deel verklaren, maar Amerikanen kijken eigenlijk ook amper naar Engelse of Australische programma's. Als ze dan al eens een Britse serie goed vinden, maken ze er het liefst meteen een Amerikaanse versie van. Soms mislukt dit grandioos, zoals bij Coupling, maar af en toe is het een schot in de roos.

Wij zijn bijvoorbeeld grote fans geworden van de Amerikaanse The Office. Het concept werd behouden: het is nog steeds een mockumentary over de werknemers in een papierfabriek met focus op de gênante avonturen van de baas en de schattige romance tussen de receptioniste en de vertegenwoordiger. Om de serie aan te passen aan de Amerikaanse markt, zijn er natuurlijk wel wat aanpassingen gebeurd. Zo zijn de namen van personages veranderd: Tim en Dawn heten hier Jim en Pam. En omdat Amerikanen hun eigen gevoeligheden hebben, zoals racisme en godsdienst, zullen de grappen meer daarop focussen.

Het is ook helemaal geen slaafse remake geworden. De Amerikaanse schrijvers geven hun eigen interpretatie aan de reeks, en Steve Carell, die het personage van de baas speelt, slaagt er na een tijdje echt in om Ricky Gervais te doen vergeten.

Een nadeel aan de Britse versie was ook dat er maar 12 afleveringen waren, in lijn met de typisch korte Engelse seizoenen. In Amerika hebben we intussen al zo'n 60 afleveringen gehad. De serie wint hier volop prijzen, de kijkcijfers zitten goed en dus kun je er prat op gaan dat het einde nog lang niet in zicht is.