Nieuwe Muziek Update

Nieuwe muziek uit eigen land deze keer. Uit de eigen familie zelfs. Hier vind je een demo van The Jammin' Fireheadz, die wij ook wel eens Simon & the Simons durven noemen.

Als je, zoals wij, onder de indruk bent van hun liedje en geïnteresseerd bent in meer informatie, mail ons dan en wij brengen je in contact met de groep.

Niet Parkeren

Parkeren is niet goedkoop in New York, dus iedereen wil zijn garage graag beschermen. Bijvoorbeeld met een enorm pictogram op de garagepoort, gevolgd door een vriendelijke boodschap: "Niet parkeren alstublieft". Of in het New Yorks: "Don't even think of parking here".

Class Gift

NYU is voor rechten echt een topuniversiteit. Naast de enorme bibliotheek en de comfortabele lokalen, merken we dat vooral aan de kwaliteit van onze proffen. Twee daarvan schreven letterlijk hét handboek in hun vakgebied, en ook de meeste anderen staan aan de top van hun specialiteit.

Zulk kwaliteitsonderwijs kost natuurlijk veel geld, en ons inschrijvingsgeld was dan ook behoorlijk hoog. Maar ondanks dat inschrijvingsgeld, en overheidssteun, heeft NYU nog altijd meer geld nodig. Daarom rekent het, zoals alle Amerikaanse universiteiten, op giften van alumni. We kregen dan ook al talloze e-mails met verzoeken om deel te nemen aan de "Class Gift". Inderdaad, nog voor we afstuderen kunnen we het alumnifonds al spijzen met $20.08 (minimum), $500 (beter) of $2,000 (om je naam voor drie jaar te laten graveren in de muur).

Het leek ons een beetje voorbarig om zo snel al geld te geven aan NYU -- we hebben op dit moment eigenlijk niet eens geld -- maar blijkbaar is het voor Amerikanen normaal om je oude universiteit financieel te steunen. Er zijn natuurlijk wat voordelen aan verbonden, zoals toegang tot de bibliotheek en diverse kortingen, maar de belangrijkste motivatie is misschien wel de legacy admission. Dat houdt in dat kinderen van alumni -- vooral dan van vrijgevige alumni -- aan minder strenge eisen moeten voldoen om toegelaten te worden. Dit is trouwens hoe George W. Bush in Yale is binnengeraakt.

Omdat wij voorlopig nog geen kinderen hebben die naar NYU zouden willen gaan, dachten we de kat nog wat uit de boom te kijken. Maar we zijn aan het twijfelen geslagen sinds het universiteitsblad een artikel schreef met als titel "Our Alumni Giving Rate Is Pitiful, and You Should Be Ashamed" (blz. 2 in deze pdf). Misschien hebben ze het geld harder nodig dan we dachten.

Potato/potato: Boterhammen

(Onder het motto "You say po-tee-to, I say po-ta-to": kleine verschillen tussen Europa en de VS)

Het is in New York niet eenvoudig om lekkere boterhammen te eten. Eerst en vooral ben je al een tijdje bezig met zoeken naar een gewoon vierkant of rond brood. Bakkerijen zijn er niet, en het brood in de supermarkt is meestal nogal sponzig.

En dan is er het probleem van het beleg. Het lijkt wel alsof Amerikanen altijd hetzelfde eten. Je vindt hier immers nauwelijks slaatjes voor op de boterham; we vonden tot nog toe enkel eiersalade, tonijnsalade, vissalade en zalmsalade. Geen kip curry, préparé, scampi's in looksaus, of garnaalsalade dus, om maar enkele van onze favorieten te noemen. En de slaatjes die je vindt, zijn naar Belgische normen nogal droog; te weinig mayonaise.

Wij vermoeden dat Amerikanen met maar één boterham genoeg hebben, omdat ze hun boterhammen hier zo dik beleggen -- met zeker tien sneetjes kaas of hesp, of een centimeter pindakaas met confituur. Maar voor mensen die hun boterhammen liever wat minder dik smeren, is het zoeken naar wat variatie.

Het uitzicht uit ons venster

Amper twee weken geleden zagen we de eerste bloesem aan de bomen. Sindsdien is New York heel snel heel groen geworden.

Internet

Amerikaanse rechtenstudenten gaan niet zomaar met pen en papier naar de les. De overgrote meerderheid neemt zijn laptop mee om notities te nemen. Meestal zijn het enkel de buitenlandse studenten -- waaronder ook wij -- die nog op de ouderwetse manier noteren. De leslokalen van NYU zijn hier ook helemaal aan aangepast: elke plaats heeft zijn eigen stopcontact en in elk lokaal is er draadloos internet.

Er zijn natuurlijk heel wat voordelen aan noteren met je laptop: je kunt je notities makkelijk aanvullen en herstructuren later, en als je snel genoeg kunt typen, kun je nagenoeg elk woord dat de prof zegt, noteren. Een nadeel is wel dat je heel snel afgeleid kan zijn door het internet. En dat merk je ook in de les. Als je een eventjes rondkijkt, zie je heel wat studenten nieuwssites bekijken, hun mail checken, online shoppen, spelletjes spelen enzovoort. En de prof weet natuurlijk niet of je nu aan het noteren bent, dan wel aan het msn'en met je buurman.

Chicago Law School had hier genoeg van gekregen en sinds spring break is er daar geen draadloos internet meer in de leslokalen. Zoals te verwachten was, waren de studenten hier helemaal niet over te spreken. Zij zeggen dat de proffen hun lessen maar wat interessanter moeten maken, zodat de studenten vanzelf opletten. Dit lijkt ons toch niet helemaal juist. We hebben die ene keer dat we met laptop naar de les kwamen namelijk zelf ondervonden hoe verleidelijk het internet wel is, ongeacht hoe interessant de prof daar staat te vertellen. Maar is het de taak van de universiteit om studenten tegen zichzelf te beschermen? Blijkbaar wel, volgens de University of Chicago, die ironisch genoeg vooral bekendstaat om haar afkeer van paternalistische rechtsregels. Bovendien zullen studenten ook zonder internet genoeg afleiding vinden. In Chicago zit blijkbaar iedereen nu patience te spelen, of zijn foto's te bekijken.

Pennsylvania Primary

Vandaag houdt de staat Pennsylvania haar voorverkiezing. Het wordt hier al soms de "potentially pivotal Pennsylvania primary" genoemd, omdat vandaag misschien definitief de Democratische kandidaat bepaald kan worden. Pennsylvania is met 12 miljoen inwoners immers een van de grootste staten van Amerika, en de voorlaatste grote staat waar nog voorverkiezingen worden gehouden.

Barack Obama zou het goed moeten doen in de grootstad Philadelphia, waar veel zwarten wonen. Toen wij in Philadelphia waren, merkten we inderdaad grote steun voor Obama: we telden meer dan 25 affiches voor Obama, tegen een stuk of tien voor Hillary. We werden ook minstens vijf keer aangesproken door supporters van Obama die vroegen of we al geregistreerd waren om te stemmen.

Toch wordt Hillary Clinton algemeen als favoriet beschouwd, omdat de Democraten in Pennsylvania vooral bestaan uit blanke arbeiders, haar sterkste supporters. De staat bevat namelijk veel zware industrie, waar er sinds de jaren 1970 alsmaar minder jobs zijn -- een beetje zoals in Wallonië. Hillary scoort meestal beter bij arbeiders, omdat ze het imago heeft van een harde werker, die bezig is met de economische problemen van werknemers. Wij schatten dan ook dat Hillary vandaag zal winnen met ongeveer 10% verschil.

Passover/Pesach

Omdat er in New York een heel grote Joodse gemeenschap woont, merken we hier ook sterk de Joodse feestdagen op. Deze week is het Passover (Pesach, het Joodse paasfeest); hiermee wordt de uittocht uit Egypte onder leiding van Mozes en de bevrijding van van de Israëlieten uit de slavernij herdacht.

De term Passover komt voort uit het Bijbelse verhaal van de Tien Plagen die God over Egypte bracht, als straf voor hun behandeling van de Joden. De Tiende Plaag was de dood van alle eerstgeborenen uit Egyptische families. De Israëlieten smeerden het bloed van een geofferd lam op hun deurposten, zodat God hun huizen zou passeren en hun eerstgeborenen zou sparen ("He passed over").

In alle supermarkten zie je nu tal van koosjere delicatessegerechten liggen, speciaal voor Passover. Zo eet men onder andere ongerezen, plat brood (matzo), omdat de Israëlieten tijdens hun overhaaste uittocht geen tijd zouden gehad hebben om het brood te laten rijzen.

Er is trouwens ook link met het Christendom. Zo zou Christus' laatste avondmaal een Passover-feest geweest zijn, en het brood zou ook een matzo geweest zijn. Vandaar dat christelijke hosties ook plat zijn.

Record Store Day

Onafhankelijke platenwinkels hebben het niet gemakkelijk. Langs de ene kant zet het internet grote druk op de platenverkoop, en langs de andere kant slokken grote ketens als Virgin veel marktaandeel en winkels op. Om de kleine platenwinkels en hun rol in het muzieklandschap te vieren, was het vandaag Record Store Day. Honderden platenwinkels in Amerika gaven kortingen, verkochten speciale cd's en ep's en organiseerden concerten.

Wij wilden natuurlijk ook onze lokale platenwinkels steunen en kochten een paar cd's in Etherea en Other Music. Bij Other Music speelden enkele lokale muzikanten voor dj, en er heerste een drukte van jewelste -- er was zeker dertig man aan het winkelen, in een winkel van ongeveer 20 m². Deze lokale platenwinkel lijkt dus al goed te draaien.

Baseball

Je hebt hier in NY heel wat gelegenheid om allerlei sportwedstrijden te bekijken. Zo zijn we al een paar keer naar een basketbalwedstrijd van de New York Knicks gaan kijken. Intussen is het gewone basketbalseizoen jammer genoeg voorbij. Er zijn nog wel de play-offs, maar daarvoor waren de Knicks niet goed genoeg. Gelukkig is er nu baseball in de plaats; het seizoen begon een paar weken geleden. New York heeft 2 baseballploegen in de hoogste competitie, de Yankees en de Mets, en er zijn meer dan genoeg wedstrijden om naartoe te gaan.

Wij gingen gisteren naar Shea Stadium in Queens, waar The Beatles nog hebben opgetreden, om de Mets eens aan het werk te zien. Het stadium was schitterend, de sfeer zat meteen goed, er was volop eten, maar aanvankelijk was het niet zo makkelijk om in de wedstrijd te geraken. In tegenstelling tot wat wij dachten, is er namelijk niet zo veel actie in een baseballwedstrijd. We hebben tijdens de hele match, die meer dan 3 uur duurde, bijvoorbeeld maar 1 homerun meegemaakt. Het overgrote deel van de tijd was ofwel de bal niet goed gegooid door de pitcher, ofwel sloeg de batter ernaast. Er werd dus amper op de bal geklopt, en er werd dan ook amper gelopen tussen de bases. Wij hebben trouwens nog steeds niet door hoe wordt beslist of de pitcher een slechte bal gooide. Achteraf bleek wel dat deze wedstrijd een uitzonderlijk saaie was, dus misschien is het normaal iets actiever.

In elk geval vinden wij het een vreemde sport voor Amerikanen; we hadden gedacht dat ze toch iets meer actie zouden willen. De entertainment tussen de innings door was weer wel zeer Amerikaans. Het publiek mocht liedjes meezingen, er waren allerlei wedstrijdjes, er werden gratis T-shirts in het publiek geschoten, en natuurlijk was er de mascotte Mr. Met (foto rechts).

De Paus in Amerika

De Paus is aangekomen in Amerika. Hij brengt een zesdaags bezoek aan Washington en daarna New York. Vandaag was er alvast een hele ceremonie in het Witte Huis, en Bush liet zich natuulijk weer van zijn verfijndste kant zien. Na de toespraak van de Paus, kun je hem horen zeggen: "Thank you, your Holiness. Awesome speech."



In New York zal de Paus Ground Zero bezoeken, een toespraak geven in de Verenigde Naties, en natuurlijk staan er ook heel wat misdiensten op het programma. Zo draagt hij zondag een dienst op in Yankee Stadium. We zullen er niet bij zijn, maar dat betekent niet dat we ook maar een woord van de festiviteiten moeten missen. De media gaan hier helemaal uit de bol voor de Paus, en elke minuut wordt dan ook uitgebreid in beeld gebracht.

Keith Olbermann

De Amerikaanse nieuwszenders gebruiken soms iets lossere standaarden van objectiviteit dan wij in België gewend zijn. De meeste Europese journalisten doen zoveel mogelijk hun best om hun politieke voorkeuren te verstoppen, en proberen het nieuws zo afstandelijk mogelijk te brengen. In de VS geldt dat ook voor de nieuwsankers van de grote zenders, zoals Brian Williams of Katie Couric, maar andere presentatoren mogen vrijuit hun mening geven, en worden niet gehinderd door neutraliteit.

Fox News, de rechtse nieuwszender, begon als eerste met deze succesformule. Elke avond kan je daar kijken naar Bill O'Reilly in The O'Reilly Factor. Hij praat een uur lang over hoe Democraten onterecht belastingen verhogen, de troepen in de steek laten en het land ten prooi laten aan homo's. Daarbij nodigt hij vaak gasten uit, die hij van harte gelijk geeft of voortdurend onderbreekt, naargelang ze het met hem eens zijn. Typisch citaat: "De tactieken van [linkse website] The Huffington Post zijn dezelfde als die van de nazi's in de jaren '20 en '30".

Het grote succes van O'Reilly heeft een heel aantal imitatoren aangetrokken: Sean Hannity op Fox ("Democraat Harry Reid is minister van propaganda voor onze vijanden"), Glenn Beck op CNN ("Als je een lelijke vrouw bent, ben je waarschijnlijk ook progressief") en een resem anderen.

Ondertussen zijn er ook een aantal linkse journalisten-commentatoren opgestaan. De bekendste daarvan is ongetwijfeld Keith Olbermann. In Countdown maakt hij zich elke dag boos op de president, de vice-president en hun onbekwame en misdadige trawanten. Hij heeft zelfs letterlijk een segment Worst Person in the World, waarin hij drie mensen als slechtste in de wereld aanduidt (worse, worser en worst). Vaak zijn dat prominente Republikeinen -- de recordhouder is trouwens Bill O'Reilly.

In het begin was het even wennen om naar openlijk subjectieve journalisten te kijken. Maar we hebben naar het nieuws leren kijken zoals Amerikanen dat hopelijk ook doen: alles met een korrel zout nemen, goed nadenken of je de bron wel vertrouwt en niet al je informatie op dezelfde plaats halen. En ook: niet te luid naar de tv roepen en de bloeddruk in de gaten houden tijdens The O'Reilly Factor.

Het uitzicht uit ons venster

De boom voor ons venster begint te bloeien, en we hebben deze week al temperaturen gehad van meer dan 20°C. De lente is dus begonnen!

DUMBO

Onder een brug wonen is in New York niet alleen voor daklozen. In Brooklyn is een hele buurt gebouwd onder de Manhattan Bridge: Down Under the Manhattan Bridge Overpass, of DUMBO. Ondanks het vele lawaai van de brug, en de domme naam, is het een bijzonder populaire en aangename buurt.

Zoals je op de onderste foto kunt zien, was DUMBO vroeger een echte industriewijk. Rond de jaren '70 begonnen kunstenaars echter het dure Manhattan te verlaten, en de oude warenhuizen bleken ideaal om lofts en ateliers van te maken -- een typisch verhaal in New York. Je vindt in DUMBO dan ook een groot aantal kunstgalerijen, hippe restaurants en modieuze klerenwinkels.

Een bijkomend pluspunt aan DUMBO is dat je een prachtig uitzicht hebt op Manhattan. Als je goed kijkt, zie je op de bovenste foto bijvoorbeeld de Empire State Building tussen de pijlers van de brug.

On Call

Als we vertellen dat we aan NYU maar twaalf uur les hebben per week, schrikken vele Belgen. En het is ook weinig: in Leuven was het waarschijnlijk dubbel zo veel. Het grote verschil is dat de lessen aan Amerikaanse universiteiten veel intensiever zijn dan in België. De prof gaat ervan uit dat alle studenten de stof al op voorhand hebben bekeken, en geeft enkel nog wat aanvullende uitleg. Je bent dus gemakkelijk een paar uur bezig aan de voorbereiding van elke les.

Ze gebruiken hier in de les dan ook de zogenaamde Socratische methode: net als Socrates, geven de proffen hier les door vragen te stellen aan de studenten (hier een oude post over de Socratische methode). Wij vinden de manier van lesgeven duidelijk superieur aan de ex cathedra methode van de meeste Belgische proffen, maar soms is het behoorlijk zwaar om een half uur door de proffen ondervraagd te worden. Ze blijven immers doorvragen alsof het een mondeling examen is, en al staat het niet op punten, je wordt wel voor schut gezet voor de hele klas als je slecht antwoordt.

De meeste proffen gebruiken het on call-systeem om de druk niet te groot te maken: een stuk of vijf studenten moeten extra goed voorbereiden en zullen ondervraagd worden, de rest moet maar "gewoon" voorbereiden. Dat heeft als voordeel dat je hart niet elke keer stilstaat als de prof een nieuw slachtoffer zoekt, maar als nadeel dat de prof nog harder doorvraagt dan anders, en vaak is er ook meer voor te bereiden.

Vandaag waren wij on call voor The 9/11 Victim Compensation Fund. We moesten zes artikels van in totaal meer dan 170 bladzijden voorbereiden en wisten niet welke artikels de prof belangrijker vond. We waren dus nogal zenuwachtig aan het begin van de les. Gelukkig bleek met de eerste vraag dat hij vooral een vrij gemakkelijk artikel wilde bespreken. Het viel dus goed mee. Maar morgenochtend hebben we weer een ander vak, en ook daar komen we misschien weer aan de beurt. Tijd om voor te bereiden dus.

Peking Duck

Eén van de voordelen van in onze buurt te wonen, is de nabijheid van Chinatown. Wij eten namelijk heel graag pekingeend en in Chinatown is er geen ontkomen aan. In bijna alle restaurants en beenhouwerijen hangen de bereide eenden te pronken in de etalage (zie foto), een beetje zoals in België de gebraden kippen op de markt tentoongesteld liggen.

Voor de leken: bij pekingeend krijg je knapperige stukjes eend, geserveerd met gestoomde pannenkoekjes, staafjes lenteui en een soort dikke, zoete sojasaus. Ons favoriete Chinese restaurant is The Peking Duck House, waar ze de eend eerst komen presenteren alvorens hem voor je ogen te versnijden. En als je restjes hebt, is je doggybag geknutseld in de vorm van een eend.

John McCain Moppert voor Amerika

Lang geleden dat we nog iets hebben geschreven over de campagne van John McCain, de Republikeinse presidentskandidaat. Dat kwam doordat de Democratische voorverkiezingen de meeste media-aandacht opslorpen, met de voortdurende aanvallen en tegenaanvallen tussen Hillary Clinton en Barack Obama. Misschien kwam het ook doordat McCain zelf een dutje aan het doen was.

McCain is namelijk oud. Als 72-jarige zou hij de oudste president ooit worden; na twee termijnen zou hij 80 zijn. Op zich is dat niet onoverkomelijk; veel oudere mensen zijn nog jong van geest. McCain is dat jammer genoeg niet: als hij geen politicus was, zat hij waarschijnlijk de hele dag vanuit een luie zetel zijn gazon in de gaten te houden. Als kinderen er hun bal kwamen halen, zou hij roepen, "Get orf my lawn!", gevolgd door onverstaanbaar gemompel. Maar we wijken af.

Je zou denken dat McCain zijn best zou doen om op een of andere manier te appelleren aan minder oude kiezers. Maar hij lijkt het tegendeel te doen: zijn hele campagne benadrukt nationale trots, militaire dienst en vooral veel oorlog. Hij zei onlangs dat de VS wat hem betreft nog honderd jaar in Irak mogen blijven, en hij stuurt ook aan op een oorlog met Iran. Het valt daarbij altijd op dat die oorlogen worden verantwoord door een soort eergevoel, zoals hier:

"In Iraq our national security interests and our national values converge. Iraq is truly the test of a generation, for America and for our role in the world. Faced with similar challenges, previous generations of Americans have passed such tests with honor. It is now our turn to demonstrate that our power, ennobled by our principles, is the greatest force for good on earth today. Iraq's transformation into a secure democracy and a force for freedom in the greater Middle East is the calling of our age. We can succeed."

Het lijkt ons een slecht idee om oorlogen te beginnen of verder te zetten uit een misplaatst nationaal eergevoel, of om even dapper te zijn als vorige generaties. Maar wij zijn dan ook geen Republikeinen.

Potato/potato: Cijfers

(Onder het motto "You say po-tee-to, I say po-ta-to": kleine verschillen tussen Europa en de VS)

Amerikanen (en Britten) schrijven hun cijfers op een iets andere manier dan Europeanen. De foto hierboven toont het verschil aan: de bovenste regel is Amerikaans, de onderste Europees. Zoals je ziet, verschillen vooral de 1, 2, 7 en 9. Al bij al lijken de cijfers nog goed op elkaar, maar in het begin was het soms verwarrend dat de Amerikaanse 7 zo sterk lijkt op een Europese 1. Als iemand slordig schrijft, kan de 2 soms ook lijken op een Griekse alfa.

De verschillen tussen de cijfers zijn ook zichtbaar op digitale klokken en liften: in de VS hebben de 6 en 9 kortere "beentjes" dan in Europa; respectievelijk de bovenste en onderste horizontale lijn vallen weg.

Celebrity watch: George Clooney

Na onze leuke ervaring bij de opname van The Colbert Report een paar maanden geleden, hebben we meteen kaarten gereserveerd om ook ons andere favoriete programma bij te wonen: The Daily Show met Jon Stewart. We hadden er ons al op voorbereid enkele uren aan te schuiven om toch maar zeker binnen te geraken; tv-shows overboeken namelijk altijd om geen lege plaatsen te hebben in de zaal. Maar daar aangekomen werd al snel duidelijk dat er meer op het spel stond dan gewoon een mogelijkheid om Jon Stewart aan het werk te zien. Niemand minder dan George Clooney zou immers te gast zijn in de show! En als je weet dat driekwart van de tijd de gast een of andere onbekende professor is die zijn laatste boek komt voorstellen, kun je je wel inbeelden hoe gelukkig we waren. Zo'n 40 anderen die achter ons in de rij hadden staan aanschuiven hadden minder geluk, en werden terug naar huis gestuurd. Stel je daar maar hartverscheurende taferelen bij voor.

De opname zelf liep, net zoals bij The Colbert Report, zeer gesmeerd, en er was niets dat moesten worden overgedaan. Ze filmen geen extra materiaal en er komt dus geen knip- en plakwerk aan te pas. Het zou net zo goed live kunnen gaan. Er zijn bijvoorbeeld ook pauzes op het moment dat er tijdens de uitzending reclame komt.

Het publiek was zeer enthousiast -- ondermeer dankzij de goede opwarmer, en het ging al helemaal uit de bol toen Clooney verscheen. Toegegeven, ook wij waren helemaal onder de indruk. Hij kwam bijzonder charmant en grappig over, en was heel lief voor het publiek. Niet zo groot (ongeveer 1m80) en ook wat slanker dan verwacht, maar wel héél knap. Veel knapper nog dan hij lijkt op tv.

In elk geval, voor iedereen met wie we nog een competitie hebben lopen om beste Celebrity Watch: wij winnen!

Vendy Awards

Je vindt in New York op elke hoek van de straat wel een of ander eetkraampje. De meest voorkomende zijn de hotdogkramen, de falafel- en shoarmastandjes, en de nootjesverkopers (Nuts 4 Nuts). Ze bieden ongeveer hetzelfde assortiment aan en doen op het eerste zicht allemaal vrij goede zaken.

Af en toe kom je echter een kraampje tegen waar de mensen in rijen staan aan te schuiven. Bij ons in de buurt bijvoorbeeld, aan Washington Square South, staat elke dag gigantisch veel volk aan te schuiven bij the Dosa Man. En een tijdje geleden zagen we hetzelfde fenomeen bij een kraampje op 45th Street en Sixth Avenue dat falafels verkoopt.

Onlangs ontdekten we dat dit niet helemaal toevallig is. Deze twee kraampjes waren de voorbije jaren namelijk bij de genomineerden voor de Vendy Awards, de oscars voor eetkraampjes. Deze prijzen moeten aantonen dat straatverkopers niet alleen waterige hotdogs verkopen, maar ook lekker en origineel eten.