On Call

Als we vertellen dat we aan NYU maar twaalf uur les hebben per week, schrikken vele Belgen. En het is ook weinig: in Leuven was het waarschijnlijk dubbel zo veel. Het grote verschil is dat de lessen aan Amerikaanse universiteiten veel intensiever zijn dan in België. De prof gaat ervan uit dat alle studenten de stof al op voorhand hebben bekeken, en geeft enkel nog wat aanvullende uitleg. Je bent dus gemakkelijk een paar uur bezig aan de voorbereiding van elke les.

Ze gebruiken hier in de les dan ook de zogenaamde Socratische methode: net als Socrates, geven de proffen hier les door vragen te stellen aan de studenten (hier een oude post over de Socratische methode). Wij vinden de manier van lesgeven duidelijk superieur aan de ex cathedra methode van de meeste Belgische proffen, maar soms is het behoorlijk zwaar om een half uur door de proffen ondervraagd te worden. Ze blijven immers doorvragen alsof het een mondeling examen is, en al staat het niet op punten, je wordt wel voor schut gezet voor de hele klas als je slecht antwoordt.

De meeste proffen gebruiken het on call-systeem om de druk niet te groot te maken: een stuk of vijf studenten moeten extra goed voorbereiden en zullen ondervraagd worden, de rest moet maar "gewoon" voorbereiden. Dat heeft als voordeel dat je hart niet elke keer stilstaat als de prof een nieuw slachtoffer zoekt, maar als nadeel dat de prof nog harder doorvraagt dan anders, en vaak is er ook meer voor te bereiden.

Vandaag waren wij on call voor The 9/11 Victim Compensation Fund. We moesten zes artikels van in totaal meer dan 170 bladzijden voorbereiden en wisten niet welke artikels de prof belangrijker vond. We waren dus nogal zenuwachtig aan het begin van de les. Gelukkig bleek met de eerste vraag dat hij vooral een vrij gemakkelijk artikel wilde bespreken. Het viel dus goed mee. Maar morgenochtend hebben we weer een ander vak, en ook daar komen we misschien weer aan de beurt. Tijd om voor te bereiden dus.