Evacuatie voorbij

De noodgenerator is operationeel en we zijn eindelijk mogen terugkeren naar ons appartement. Gelukkig dus geen overnachting in de sporthal voor ons.

Intussen hebben we ook wat bijgeleerd over het fenomeen van de ontploffende mangaten. Blijkbaar breekt in New York geregeld brand uit aan de ondergrondse elektrische leidingen, waardoor er veel rook uit het mangat komt. Er is zelfs een specifiek mangat-brandseizoen. Wanneer het heeft gesneeuwd, en men heeft zout gestrooid over de straten, komt er een gevaarlijke cocktail van zout water terecht in de mangaten. Dit tast de leidingen aan, wat kortsluiting en brand veroorzaakt. Wat de brand aan ons mangat heeft veroorzaakt is ons niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk waren de leidingen gewoon versleten.

In ieder geval is zo'n brand niet zonder gevaar: de gassen die zich opstapelen door de brand kunnen het deksel op spectaculaire wijze doen wegvliegen. Blijkbaar zijn er gevallen bekend van wagens die juist op dat moment over het mangat reden en grote schade opliepen.

Bij ons zijn er gelukkig geen slachtoffers gevallen. Er is wel veel schade aan de leindingen en we beklagen dan ook de elektriciteitsmensen die nu overuren moeten kloppen om het elektriciteitsnet zo snel mogelijk te herstellen.

Evacuatie

Deze ochtend heeft er in onze straat een elektrische brand gewoed in een mangat. Hoewel de brand intussen geblust is, heeft deze zoveel schade veroorzaakt aan de leidingen dat enkele gebouwen zonder elektriciteit zitten, waaronder ook ons appartementsgebouw. Om vier uur deze namiddag werden we geëvacueerd omdat het te gevaarlijk zou zijn om zonder verwarming en elektriciteit in het gebouw te blijven.

Maar niet getreurd: we zitten niet dakloos op straat rond te zwerven. Momenteel zitten we in onze rechtsfaculteit te wachten op nieuws. Con Edison, de lokale Electrabel, is namelijk bezig om een noodgenerator aan te sluiten zodat ons gebouw snel opnieuw stroom heeft tot de leidingen zijn hersteld. Mocht dit niet lukken, worden we ondergebracht in het sportcentrum van NYU waar 250 bedden worden voorzien. Hopelijk komt het natuurlijk niet zo ver ...

In ieder geval levert het wel spannende momenten op en er staan hier heel wat filmploegen opgesteld, waaronder ABC Eyewitness News. Hier lees je ook een artikel over onze ramp.

Later meer nieuws.

Het uitzicht uit ons venster

Greyhound

Ondertussen zijn we weer teruggekomen van ons lange weekend in Boston, met de Greyhound bus. Omdat er in de VS geen efficiënt spoorwegnet is, zijn de bekende zilverkleurige bussen het belangrijkste middel van openbaar vervoer over middellange afstanden.

De bussen zijn ook behoorlijk efficiënt: we legden de bijna 400 km af op een dikke 4 uur, niet slecht als je weet dat de maximumsnelheid op de meeste snelwegen ongeveer 105 km/u is. Er rijden ook bijna continu bussen tussen de grote steden, zodat we maar een dik kwartier moesten wachten voor we op de bus konden. Zelfs het comfort viel vrij goed mee. De zetels zitten goed en de bus ruikt fris, al bij al een goede deal voor $30 heen en terug.

Back Bay

Er wordt vaak gezegd dat Boston de meest Europese van de Amerikaanse steden is. In Back Bay wordt dat heel duidelijk. Deze buurt lijkt met haar brede boulevards en klassieke herenhuizen zo uit Brussel, Parijs of Londen geplukt te zijn. Het is iets helemaal anders dan de moderne wolkenkrabbers die in New York alomtegenwoordig zijn. We kregen er zelfs bijna een beetje heimwee van.

Massachusetts Institute of Technology

Naast Harvard is het Massachusetts Institute of Technology (MIT) de tweede topuniversiteit in Boston. MIT staat vooral bekend om zijn baanbrekende onderzoek in de fysica, economie en toegepaste wetenschappen.

In het MIT Museum wordt veel van dat onderzoek toegelicht voor leken. Je vindt er oude voorlopers van stroboscopen, waarmee ze vroeger een soort tekenfilms maakten. Ook de werking van DNA wordt min of meer eenvoudig uitgelegd, en er is een hele tentoonstelling over robotten die de mens altijd maar dichter benaderen.

Bijzonder leuk was de galerij met hologrammen. Door laserlicht te breken, kunnen wetenschappers-kunstenaars de illusie van driedimensionele beelden wekken, zonder dat je een vreemd brilletje moet opzetten. De strafste hologrammen veranderden zelfs als je er vanuit een andere hoek naar keek en konden zo beweging suggereren.

Een recent project, waar de onderzoekers van MIT nog altijd mee bezig zijn, is de CityCar. Dat is een klein autootje, dat een rol moet vervullen vergelijkbaar met de fietsen die overal in Brussel staan en die je kan huren. De CityCars zouden op elektriciteit rijden en schuiven in elkaar als winkelkarretjes. Allemaal heel futuristisch dus, maar wij zullen in de rij staan om ermee rond te rijden als ze ooit echt in gebruik worden genomen.

Harvard University

Vandaag bezochten we Cambridge, een voorstad van Boston aan de overzijde van de Charles River. Hoewel het zeer koud was -- toen we deze ochtend vertrokken was het min 4 graden -- was het, dankzij een stralende zon en prachtige herfstkleuren, een bijzonder mooie wandeling.

Cambridge staat vooral bekend als universiteitsstad: zowel Harvard als MIT zijn hier gevestigd. Een bezoekje aan de campus van Harvard kon dan ook niet ontbreken. En het moet gezegd, het is een uitzonderlijk mooie campus met talloze statige gebouwen omgeven door prachtige natuur. Harvard werd reeds gesticht in 1636, en is daarmee de oudste universiteit van Amerika. Alle gebouwen ademen dan ook geschiedenis uit.

Het middelpunt van Harvard University is Harvard Yard, waar een standbeeld van John Harvard staat (niet de stichter van de universiteit, maar wel de eerste weldoener). Studenten die hun zinnen hebben gezet op Harvard staan hier in rij om hun foto te laten nemen en te wrijven over de schoen voor geluk.

De campus van Harvard herbergt ook verschillende mooie musea, zoals ondermeer het Fogg Art Museum. Wij gingen hier een kijkje nemen en waren alvast onder de indruk van de heel mooie collectie van impressionistische schilderijen.

Freedom Trail

Boston is waarschijnlijk de belangrijkste stad in de geschiedenis van de Amerikaanse revolutie. De Boston Tea Party opende hier in 1773 de vijandelijkheden met de Britten toen de Amerikanen enkele scheepsladingen thee in zee gooiden -- de lat lag vroeger wat lager voor rebellie.

Al die geschiedenis is voor de toeristen mooi uitgestippeld via het Freedom Trail. Dat is een rode lijn die letterlijk op de straat is geschilderd, en langs alle belangrijke historische sites loopt. We zagen bijvoorbeeld het huis van Paul Revere, de held die de revolutionaire leiders waarschuwde voor de komst van de Britten, een monument om de slachtoffers van een belangrijke veldslag te herdenken, en de locatie van het Boston Massacre, waar de Britse soldaten schoten op opstandige kolonisten.

Het Freedom Trail is enorm handig: gewoon door de lijn te volgen krijg je een soort gepersonaliseerde gegidste tour door de stad, zonder dat je iemand met een gekleurde paraplu moet volgen. Anderzijds verraad je jezelf onmiddellijk als toerist door zorgvuldig de lijn in het oog te houden met een fototoestel in de hand.

Thanksgiving

Elk jaar, op de derde vierde donderdag van november, viert Amerika Thanksgiving. Met deze feestdag willen de Amerikanen hun dank uitdrukken voor wat de oogst heeft voortgebracht. Hoewel de geschiedenis teruggaat tot het begin van de 17de eeuw met de mytische eerste Thanksgiving tussen pelgrims en indianen, is het eigenlijk een product van de Burgeroorlog. President Lincoln riep in 1863, in het midden van de oorlog, een nationale feestdag van Thanksgiving uit. De bekende beelden van pelgrims die in vrede leefden met de natuur en de indianen, diende om de gemeenschappelijke geschiedenis van Noorderlingen en Zuiderlingen te beklemtonen.

Omdat de meeste Amerikanen ook op vrijdag vrijaf hebben -- deze dag staat bekend als Black Friday, omdat het de ergste koopjesdag is van het jaar -- besloten wij om dit verlengd weekend door te brengen in Boston en daar een traditionele Thanksgiving te vieren. Daarbij hoorde uiteraard de traditionele feestmaaltijd: pompoensoep, kalkoen en pumkin pie. De kalkoen was trouwens ook een idee van Lincoln in oorlogstijd: omdat een kalkoen meer soldaten te eten kon geven dan een kip, werden deze naar de troepen gestuurd om zo de kosten van het feest wat binnen de perken te houden.

Onze keuze om naar Boston te reizen met Thankgiving is trouwens historisch gezien bijzonder verantwoord. Boston is één van de oudste steden in Amerika: het werd gesticht in 1630 door puriteinse kolonisten uit Engeland. Met andere woorden, veel pelgrimgeschiedenis voor ons om te ontdekken de komende dagen.

Potato/potato: Melk

(Onder het motto "You say po-tee-to, I say po-ta-to": kleine verschillen tussen Europa en de VS)

Melk kopen is niet zo eenvoudig in de VS. Er is gewoon volle melk verkrijgbaar -- die heet hier meestal gewoon milk. Halfvolle melk is half and half, magere melk is skimmed milk. Maar daartussen heb je ook nog 2%- en 1%-melk, waarvan we geen idee hebben wat het precies betekent.

Nog een verschil is dat melk hier altijd in de koelafdeling wordt verkocht. Ze gebruiken hier dus geen pasteurisering of UHT-processen en dergelijke, wat dus ook betekent dat je de melk altijd in de koelkast moet bewaren, zelfs voor je ze opendoet.

Ten slotte gaat ook hier op dat alles groter is in de States. Flessen of dozen melk van een liter zijn onvindbaar, je vindt melk alleen per gallon (3.8 liter) of halve gallon (1.9 liter).

Amerikanen en hun vlag

Amerikanen zijn dol op hun vlag. Je vindt ze hier niet alleen op overheidsgebouwen, maar op elk mogelijk stukje vrije ruimte. En dan ook nog liefst zo veel en zo groot mogelijk.

Ook Amerikaanse studenten zijn gehecht aan de vlag -- dus niet alleen die gekke hilbillies die iedereen kent uit de films. Zo discussieerden we onlangs tijdens onze les Constitutional Law over de vraag of vlagverbranding verboden zou moeten worden. Bijzonder veel van de Amerikaanse studenten praatten toen geëmotioneerd over hun vlag, iets waarvan de Europeanen toch een beetje opkeken.

Brooklyn Brewery

De bekende Amerikaanse biermerken -- Budweiser, Miller en Coors -- voldoen niet echt aan onze Belgische standaarden. Gelukkig is Stella Artois al een tijdje doorgebroken in New York, en kan je het bijna overal krijgen aan dezelfde prijs als Amerikaans bier.

Ondertussen hebben we ook de Brooklyn Brewery ontdekt, een lokale brouwerij die in 1987 werd opgericht om de oude traditie van kleine Amerikaanse brouwerijen te doen herleven. Ze brouwen er 16 verschillende soorten bier, van de standaard Brooklyn Lager tot seizoensbieren met pompoensmaak (voor Halloween) of Oktoberfest-bier.

Vandaag probeerden we de Black Chocolate Stout, een winterbier met chocoladesmaak. Het was extra bitter door de fondantchocolade, maar toch ook een beetje zoet, en perfect geschikt om te drinken bij koekjes voor de tv. Als onze koffers en de douane het toelaten, zullen we proberen enkele flesjes mee naar België te smokkelen voor de kerstdagen.

Bee Movie

Seinfeld is waarschijnlijk de populairste sitcom hier in de VS, zelfs al is het al tien jaar van het scherm verdwenen. Ook de sterren maken nog regelmatig nieuws: Julia Louis-Dreyfus (Elaine) werd onlangs nog voor een Emmy genomineerd, Michael Richards (Kramer) kwam vorig jaar in opspraak toen hij het "n-word" gebruikte, en schrijver Larry David is de ster in Curb Your Enthusiasm, een bijzonder grappige autobiografische fictiereeks in de stijl van Het Geslacht De Pauw. Alleen rond Jerry Seinfeld zelf bleef het lang stil. Hij durfde geen nieuw programma maken of terug met stand-up comedy beginnen, uit vrees dat het de vergelijking met Seinfeld niet zou doorstaan.

Maar met Bee Movie heeft Seinfeld eindelijk een project gevonden waar hij zich achter kon zetten. Het is een tekenfilm over Barry Bensen, een jonge bij die de diefstal van honing door mensen aanklaagt. Zoals in de meeste recente Pixar- of Dreamworks-tekenfilms, is het verhaal zowel voor kinderen als voor volwassenen bedoeld. Naast de gebruikelijke, en vrij goede, situatiehumor, zit de film dus ook tjokvol met woordspelingen en verwijzingen naar populaire cultuur. Onze favoriet: een mug die advocaat wordt zegt: "Ik was al een bloedzuigende parasiet, ik had alleen nog een aktetas nodig".

Jerry Seinfeld zelf is duidelijk het beste stuk van de film. Zijn, euh, opmerkelijke stem geeft Barry direct het karakter van Jerry en zo denk je al snel naar een extra lange Seinfeld te kijken. De andere stemacteurs zijn ook heel goed, vooral John Goodman als de topadvocaat. We raden dus sterk aan om de film in de originele versie te gaan bekijken; hij komt op 12 december uit in België.

Voor wie Seinfeld niet kent of graag nog eens een stukje ziet:

Friends

Heel wat films en tv-series spelen zich af in New York. Denk bijvoorbeeld aan When Harry Met Sally, Sex and the City, the Sopranos, Seinfeld, en ook Friends. Hoewel de eigenlijke studio-opnames meestal in Los Angeles gebeuren, kun je hier toch heel wat bekende locaties bezoeken.

Zo staat niet ver bij ons vandaan het appartementsgebouw van Friends, op de hoek van Grove Street en Bedford Street in de West Village. We vonden het pas na een tijdje zoeken, want het is eigenlijk heel wat lager dan het lijkt in de serie. Onderaan het gebouw zie je niet Central Perk, maar een doodgewoon restaurant.

Merchant's House

Nu we al een tijdje in New York wonen, beginnen we meer en meer te beseffen dat België, en Europa in het algemeen, een schitterend cultureel erfgoed heeft waar de rest van de wereld alleen maar van kan dromen.

Die realisatie overviel ons nadat we het Merchant's House Museum bezochten. Dat is een oud herenhuis in onze buurt dat zo goed als perfect bewaard is gebleven en omgevormd werd tot een museum.

Nu ja, "oud": het huis dateert van 1832, wat in Brussel zeker niet uitzonderlijk is. Meer zelfs: vele van de meubelen die als museumstukken werden tentoongesteld, leken sterk op de kasten en stoelen die wij thuis dagelijks gebruikten.

Maar hoewel de Amerikanen veel minder historische rijkdommen hebben dan de Europeanen, of misschien net daarom, zijn ze enorm bedreven in musea maken. Het Merchant's House is niet veel groter dan een gewoon huis -- 4 verdiepingen op een standaard oppervlakte -- maar we hebben er ruim een uur rondgelopen en heel wat geleerd over het leven van de New Yorkse bourgeois in de 19e eeuw. Bij onze tickets kwam immers gratis een uitgebreide map met informatie, en op elke verdieping stond een gids klaar om vragen te beantwoorden en anekdotes te vertellen. Bovendien organiseren ze ook regelmatig speciale evenementen, zoals een 19e-eeuws theekransje of een begrafenisstoet. Hier zijn dus vast enkele leuke tips te rapen voor Belgische musea.

Potato/potato: Supermarkt

(Onder het motto "You say po-tee-to, I say po-ta-to": kleine verschillen tussen Europa en de VS)

In New York gaan wij relaxter naar de supermarkt dan in België.

Om te beginnen zijn de kassa's superefficiënt georganiseerd. In onze supermarkt bijvoorbeeld (Whole Foods aan de Bowery) zijn er in totaal 22 kassa's. De klanten schuiven aan in 3 rijen, en elke rij heeft haar eigen kleur. Boven iedere rij hangt er een computerscherm waar om de beurt het nummer van de kassa op verschijnt waar je kan gaan afrekenen. Het is dus niet nodig om te raden welke rij het snelst vooruit zal gaan. Je schuift immers niet aan een specifieke kassa aan, alle klanten in de winkel worden even snel bediend. Een veel eerlijker systeem, lijkt ons.

Een ander voordeel is dat je nooit zelf je zakjes moet vullen; dat doet de kassierster wel voor jou. Nadeel (voor het milieu dan), is dat men consequent aan "double bagging" doet. Zelfs wanneer je slechts 1 product koopt dat niet veel weegt, zal men het in een dubbele plastiek zak steken. Erg milieubewust zijn ze hier dus nog niet.

Tenslotte de openingsuren: onze supermarkt is 7 dagen op 7 open, elke dag van 8 uur 's ochtends tot 23 uur 's avonds. Hier dus geen vreselijke files op zaterdagmiddag.

Statue of Liberty

De lange boottocht onder moeilijke omstandigheden was voor vele arme immigranten op weg naar Amerika waarschijnlijk onverwacht en bijzonder zwaar.

De begroeting door het Vrijheidsbeeld op Liberty Island moet voor alle immigranten dan ook een ongelooflijk spektakel geweest zijn, als eerste stap op weg naar hun American Dream.

Van dichtbij lijkt het beeld wat kleiner en dikker dan je zou denken, maar het was voor ons toch veel indrukwekkender dan verwacht. Om te beginnen staat het beeld op een piepklein eilandje, ver weg van de drukte van Manhattan -- maar met uitzicht op de skyline. Bovendien is het eiland volledig gewijd aan het Vrijheidsbeeld, met errond enkel een parkje en wandelpad. En natuurlijk ben je als buitenlander sowieso onder de indruk van dit symbool van de Amerikaanse gastvrijheid.

Ellis Island

Amerika is een land van immigranten, en hét symbool daarvan is, naast het Vrijheidsbeeld, Ellis Island. Tussen ongeveer 1880 en 1930 was dat immers de eerste halte voor meer dan 10 miljoen mensen uit heel Europa die hun geluk kwamen beproeven in de VS. Het vormde een soort keuringsbureau voor immigranten, waar de zieken werden teruggestuurd en de gezonden toegelaten. Ondertussen is Ellis Island omgevormd tot een museum over immigratie, en omdat wij ons hier ook een beetje immigrant voelen, zijn we eens gaan kijken hoe de aankomst in New York verliep voor onze voorgangers.

Het moet een enorm avontuur geweest zijn om de oversteek te wagen: om te beginnen moest een familie waarschijnlijk al haar spaargeld investeren in een ticket, bijvoorbeeld op de Red Star Line van Antwerpen naar New York (foto rechts). Zo'n stoomschip had vier klassen: eerste, tweede, derde en "steerage". Dat laatste betekende dat je tussen het stuurmechanisme van het schip sliep, helemaal onderaan. De passagiers zaten twee weken lang met honderden opeengepakt, hadden zo goed als geen hygiënische faciliteiten en zagen nauwelijks zonlicht.

Uiteindelijk kwamen ze dan toe in New York, en werden ze onmiddellijk naar de grote hal van Ellis Island gestuurd (foto boven). Vaak stonden daar 5,000 mensen aan te schuiven voor een medisch onderzoek, een IQ-test of gewoon voor enkele formaliteiten. De meesten werden na minder dan een dag wachten toegelaten, anderen moesten langer wachten of werden zelfs gedeporteerd, bijvoorbeeld als ze een besmettelijke ziekte hadden.

Op www.ellisisland.org kan je ontdekken of er iemand in je familie is geëmigreerd naar de VS via Ellis Island. Wij hebben alvast enkele avontuurlijke voorvaders: er zitten niet minder dan 26 De Kosters en 9 Permentiers in de database.

Rockefeller Center Christmas Tree

Vandaag werd in New York de aftrap gegeven voor de eindejaarsfeesten: op Rockefeller Center is, onder ons toeziend oog, de kerstboom aangekomen. Dit is een traditie sinds 1931 en de boom is intussen wereldberoemd geworden door als sprookjesachtige achtergrond te figureren in tal van films, zoals bijvoorbeeld Home Alone 2.

De keuze is dit jaar gevallen op een Noorse spar die in 1947 in Connecticut werd geplant en meer dan 25 meter hoog is.

De kerstboom wordt trouwens nooit zomaar gekozen. Talloze Amerikanen sturen elk jaar foto's op van de spar in hun tuin om hem aan te bieden aan het Rockefeller Center. Diegene wiens boom uiteindelijk wordt gekozen, wordt daar dan ook niet voor vergoed, het gaat hem uiteindelijk om de eer.

De komende weken zal de boom wel nog grotendeels in de stellingen staan om naar behoren versierd te worden tegen de 'Christmas Tree Lighting Ceremony' op 28 november.

1-800

Elk zichzelf respecterend bedrijf heeft een gratis 1-800 telefoonnummer, liefst een dat een woord vormt. Om het nummer te ontcijferen, moet je gewoon de cijfers op dezelfde toets als de letters indrukken, alsof je een sms'je schrijft. Het nummer op de foto is dus 1-800-468-5865.

Reclame

Reclame is alomtegen- woordig in de VS. Zo vind je op elke hoek wel een of ander billboard, en tv-programma's worden om de haverklap onderbroken voor reclame -- tijdens een topprogramma zoals Heroes of Grey's Anatomy is er gemiddeld reclame om de 10 minuten.

En toch waren we verrast toen we onlangs onze fortune cookies openden, en geen spreuk vonden maar wel reclame voor een tv-programma op The History Channel.

The New York City Marathon

De marathon- wedstrijd van New York is de grootste ter wereld, met meer dan 38.000 deel- nemers uit niet minder dan 100 verschillende landen.

Qua Europese vertegenwoordiging hebben wij vooral veel Franse en Duitse lopers gespot, en in mindere mate ook Nederlanders, die naar goede gewoonte zeer herkenbaar waren in hun oranje outfits.

De marathon doorkruist de hele stad en de finishlijn stond opgesteld in Central Park. Wij stonden 's ochtends paraat in Williamsburg, zo rond kilometerpunt 17, om de lopers aan te moedigen. Er waren verscheidene Belgische deelnemers die we uiteraard luidkeels hebben toegejuicht. Wij waren, gelukkig voor de deelnemers, lang niet de enige supporters. Langs het hele parcours stonden ongelooflijk veel mensen de lopers toe te juichen. Het leuke was ook dat veel deelnemers hun naam op hun truitje hadden gezet, zodat je hen persoonlijk kon aanmoedigen. Je kon duidelijk merken dat veel lopers hieruit moed putten.

Er deden ook enkele celebrities mee aan de marathon (zoals Katie Holmes en Lance Armstrong), maar die hebben we jammer genoeg niet kunnen spotten. Of het moet zijn dat hun gezichten al zo vertekend waren van vermoeidheid, dat we ze gewoon niet hebben herkend. Wie weet hebben we zonder het te weten wel mevrouw Cruise een duwtje in de rug gegeven...

Sufjan Stevens - The BQE

Sufjan Stevens heeft een missie: de hele VS muzikaal in kaart brengen. Met zijn 50 States Project wil hij een album maken over elke Amerikaanse staat. Het is een beetje onduidelijk of het hem menens is, maar ondertussen heeft hij met Greetings From Michigan en Illinois wel al twee superplaten opgenomen.

Als tussendoortje werkte Sufjan aan een bijzonder project over de BQE. De Brooklyn-Queens Expressway is een verhoogde snelweg dwars door grote delen van New York, die hele buurten doormidden snijdt en waar het verkeer blijkbaar vreselijk is.

Wij hebben gelukkig twee tickets kunnen bemachtigen voor een van de drie uitverkochte opvoeringen van The BQE. Het was spectaculair: Sufjan componeerde een hybride tussen popmuziek, moderne klassieke muziek en jazz, en liet zijn rockmuzikanten perfect samenspelen met een klassiek orkest. Hier kan je een stuk beluisteren, en op Pitchfork vind je wat tekst en foto's. Maar we moeten er onmiddellijk bijvertellen dat de muziek of de foto's alleen niet opwegen tegen de totaal- ervaring. Naast de muziek had je immers ook nog kunstzinnig gemonteerde beelden van het verkeer op de BQE, het uitzicht uit de auto en dergelijke. Bovendien deed er ook nog een groep hoela-hoepdansers mee met lichtgevende hoela-hoeps -- ik hoop binnenkort een YouTube te vinden om dit duidelijk te maken.

Kortom, Sufjan Stevens is een van de meest getalenteerde muzikanten die er vandaag rondlopen. Als je hem nog niet kende, is hij bij deze warm aanbevolen.

Sufjan Stevens -- Chicago (uit Illinois)

Oorlog in Irak update

Het gaat beter en beter met de oorlog in Irak. De Amerikaanse troepen zijn begonnen met de training van een nieuw Irakees leger, en binnenkort zal dat klaar zijn om zelf het land te beveiligen. President Bush kan trots zijn:



Anderzijds, misschien kan het geen kwaad om de Amerikaanse troepen nog wat langer in het land te houden. Je weet maar nooit...