Afgestudeerd

Vertraging

Vliegen is niet zo aangenaam in de Verenigde Staten, vooral door de enorme vertragingen. De meeste maatschappijen hebben het afgelopen jaar zelfs hun uurroosters veranderd, zodat vluchten langer duren. De eigenlijke vliegtijd is niet veranderd, dus dat betekent dat al in het schema rekening wordt gehouden met vertragingen.

En nog groeien de vertragingen. Wij moesten de afgelopen maand vier keer vliegen binnen de VS, en vier keer hadden we ongeveer een uur vertraging. Dat deed ons wat vrezen voor onze vlucht van San Francisco naar Brussel, omdat we een overstap moesten doen in Philadelphia op amper anderhalf uur.

Onze vlucht was inderdaad vertraagd, met ongeveer een uur. De vlucht naar Brussel was dat niet, zodat we op een kwartiertje van de ene gate naar de andere moesten geraken, een kilometer verder. Gelukkig haalden we het nipt (onze bagage had wel een dag vertraging).

We zijn dus terug in Brussel, zodat onze blog in juridische termen zonder voorwerp is geworden. Bedankt aan iedereen om te lezen, en hopelijk tot binnenkort in België.

Potato/potato: Sport

(Onder het motto "You say po-tee-to, I say po-ta-to": kleine verschillen tussen Europa en de VS)

Voetbal is in de VS niet zo groot als basketbal of baseball, maar het EK krijgt toch wel wat aandacht. Ondanks het tijdsverschil hebben we geprobeerd de eerste speeldagen te volgen, en de verschillende aanpak van sport op televisie valt enorm op.

Op de Amerikaanse tv draait alles veel meer om statistieken. Zeker in baseball is dat cruciaal: telkens een speler in beeld komt, wordt ook zijn ERA of batting average vermeld. Wij dachten dat er in voetbal minder nuttige statistieken waren, maar dat is blijkbaar niet waar: voor een aanvaller wordt bijvoorbeeld steeds vermeld hoeveel goals in hoeveel wedstrijden hij maakte. Voor een wedstrijd wordt ook bekeken wat de vorige uitslagen waren toen dezelfde ploegen tegen elkaar speelden, of hoe de ploegen het deden in hun laatste wedstrijden in Europese Kampioenschappen, enzovoort.

Cable cars (2)

Sinds eergisteren hebben we heel wat bijgeleerd over de cable cars van San Francisco, vooral dankzij het Cable Car Museum. Het museum is tegelijk ook de centrale motor voor de kabels: onderaan zie je de motoren die alle trams aandrijven.

Het principe van de trams is hetzelfde als een kabelbaan of een skilift: één kabel trekt alle trams vooruit. In de praktijk is het wel iets ingewikkelder: de trams kunnen niet in een rechte lijn van terminus naar terminus rijden. Om hellingen en bochten te kunnen nemen, houden katrollen de kabel tegen, en een ingenieus systeem houdt de katrollen uit de weg van de trams.

Een laatste moeilijkheid is om de trams te doen draaien. De meeste trams kunnen maar in één richting rijden, en moeten dus omdraaien aan de terminus. Op de bovenste foto zie je hoe dat gebeurt. De tram wordt eenvoudig naar een draaiende plaat op het spoor gebracht, en wordt dan met pure mankracht omgedraaid. Een eenvoudige oplossing, die echter goed lijkt te werken.

Bergop en bergaf

Veel hellingen hier. Te moe voor een echte post.

Cable cars

De laatste tussenstop op onze verlengde omweg van New York naar Brussel is San Francisco, waar we gisteren zijn aangekomen. Vandaag namen we meteen de beroemde cable cars, de typische trams die iedereen herkent uit het liedje van Full House.

Op de foto kan je zien dat de trams niet worden aangedreven met een elektrische motor: er loopt geen kabel boven de sporen. In de plaats daarvan ligt er een derde spoor onder de tram, waaronder een stalen kabel loopt. Die kabel wordt vooruitgetrokken door een grote motor in de terminus van de trams, zodat de trams alleen nog maar de kabel moeten vastnemen om te rijden.

De reden voor dit systeem is eenvoudig: toen de trams voor het eerst uitreden in 1873, waren er nog geen dieselmotoren of elektrische trams. Later bleven de trams in gebruik, omdat ze veel beter de steile hellingen van San Francisco konden oprijden dan elektrische trams. Tegenwoordig zijn ze niet zo efficiënt meer, maar de toeristen zijn er dol op.

Ananas

Er bestaat een grote kans dat de ananas die momenteel in je fruitmand ligt, afkomstig is uit Hawai'i. Wij bezochten vandaag de Dole plantages in Oahu, en zagen daar hoe ananassen worden geteeld. En dat blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Het duurt namelijk niet minder dan 18 maanden vooraleer een ananas rijp is om te worden geplukt en elke plant brengt maar 3 ananassen voort.

Koninkrijk Hawai'i

Voor Hawai'i in 1898 een deel van de VS werd, was het meer dan honderd jaar lang een onafhankelijk koninkrijk. Je vindt in Honolulu heel wat overblijfselen van die tijd: alles en nog wat is er genoemd naar Kamehameha, de eerste koning (op de foto zijn standbeeld), en er blijven ook nog wat koninklijke gebouwen over, waaronder het 'Iolani Palace, het enige koninklijk paleis op Amerikaanse bodem.

Aloha-hemden

Wij dachten dat de bekende Aloha-hemden voornamelijk voor toeristen bedoeld waren. Maar nu we hier een tijdje hebben doorgebracht, valt ons op dat ook heel veel Hawaiianen deze hemden dragen: thuis, om naar het werk te gaan, en zelfs op speciale gelegenheden. Op de foto zie je bijvoorbeeld een trouwfeest waarbij de ganse suite gekleed gaat in Aloha-hemden. Het leukste hemd zagen we vandaag bij de buschauffeur: zijn Aloha-hemd was versierd met de traditionele palmbomen maar daartussen stonden verschillende tekeningen van bussen.

Scott McClellan

Het grote politieke nieuws van het moment gaat hier niet over de verkiezingen, maar over het boek What Happened van Scott McClellan. McClellan was tot een paar jaar geleden de woordvoerder van president Bush, en werd beschouwd als een van zijn trouwste medewerkers. Met zijn nieuwe boek breekt McClellan nu echter volledig met Bush en zijn trawanten, en geeft hij inzicht in de werking van het Witte Huis onder Bush.

In een resem tv-interviews vertelde McClellan bijvoorbeeld over de koppigheid van Bush, over de manier waarop de regering de media manipuleerde en over de leugens van Karl Rove, de rechterhand van Bush. Veel daarvan was al bekend, maar dit is de eerste keer dat een (voormalige) naaste medewerker van Bush er zo openlijk over praat.

De huidige medewerkers van Bush doen er dan ook alles aan om McClellan nu in discrediet te brengen. "Dit is niet de Scott die we kennen", zeggen ze, of "Hij is moeten opstappen en ruikt nu geld in de boekenverkoop". Waarschijnlijk is dat wel waar, maar iedereen herinnert zich nog dat Bush bij het ontslag van McClellan zei dat ze samen hun pensioen zouden doorbrengen in Texas. Dat zit er nu wellicht niet meer in.

De Democraten lijken McClellan niet onmiddellijk te omhelzen. Ze zijn niet vergeten welke rol McClellan speelde om de oorlog in Irak aan het publiek te verkopen, of hoe hij zelf afrekende met de eerste medewerkers van Bush die boos opstapten, zoals terrorisme-expert Richard Clarke. Het is dus niet duidelijk of de plotse metamorfose van McClellan echt een veranderd karakter is, of dat hij begint door te hebben dat Bush de geschiedenis zal ingaan als een van de slechtste presidenten ooit.